IK ben een marathon loper

Het mag gezegd worden. De marathon van Brussel 2010 was een feest editie. Een zalig zonnetje, geen wind en niet te warm. Opstaan om 6 uur, koude spaghetti slierten eten met een banaan en dan vertrekken met de trein richting Brussel.

Af en toe praat ik met medelopers over hun voorbereiding en hun doel van de dag. Ik knijp in een oude man zijn neptieten en zet me schrap voor een geweldige apotheose van meer dan 4 maanden voorbereiding. HEt kan niet meer stuk met mijn meer dan 1000 km voorbereiding en 3 u 30 als doel.

Ik besloot te starten aan de 3u 45 ballonnen, dan vertrek ik een scheet later dan de gele 3u30 ballonnen. Als ik die bijhaal of daarbij blijf haal ik mijn doel zowiesow. Na 3km loop ik op 15 meter van de gele ballonnen. Ik merk wel dat ze de eerste kilometers voorliggen op schema. Dat is waarschijnlijk om het verval van de laatste 10 km op te kunnen vangen.

Na 16 km besluit ik de gele ballonnen in te halen. We vertrekken richting Tervuren. Stillekes aan begin ik te beseffen dat het tempo goed ligt , ik niet ga moeten gaan kakken, maar dat mijn maag wel nogal borrelt. De bevoorading is op zijn minst interessant te noemen. Om de 2,5 km slagen ze u om uw oren met waterkes, AA drink, banaan, een AA gelleke en dan had ik nog druivensuiker, nen energiedrink en een graanreep mee. Beurps borrel burp.

Op weg naar Tervuren zie ik de Keniaan Levy Matebo al terug richting grote markt hossen. Met hossen bedoel ik tegen 18.9 per uur over het asfalt vliegen. Pas een paar minuutjes later zie ik de eerste Belgen die strijden om het Belgisch kampioenschap marathonlopen. Ik zorg gewoon voor stabiele tussentijden. Telkens mooi aan het zelfde tempo haal ik beetje bij beetje de andere marathonlopers wat in.

Ik zie geweldige paleizen, tunnels, musea, stadsparken, triomfbogen en lege wegen de revue passeren. Het is een mooie omloop. In het park van Tervuren denk ik plots, en vanaf nu is het nog enkel teruglopen. Nog 'maar' 15 km. Mijn tempo zakt niet, maar mijn hartslag begint toch wat aan de hoge kant te liggen. De gele ballonnen zijn nergens meer te bekennen.

Feitelijk loopt er niets mis, geen pijntjes, geen darmen die opspelen, ik kan het tempo aanhouden enzovoort. Enkel mijn maag zit soms vol. En dan na 34 km geeft mijn hartslagmeter er de brui aan. Mijne Garmin 405 denkt dat er geen batterij meer over is en gaat in sleepstand. Paniek, ik moet nog een heel eind en weet plots absoluut niet meer hoe snel ik loop of hoe laat het is. Het enigste dat ik kan doen is er stevig de pas in houden. Versnellen zit er absoluut niet meer in.

Km 35, het gaat nog wel, maar ik begin meer en meer te denken in nog maar 7 km, 6.5. Gelukkig komt nu de halve marathon samen met de echte marathon. Veel meer volk, maar wel trager. Goed voor de moraal dus. De Tervurenlaan omhoog is veel langer, steiler en venijniger dan ik me kan herinneren van de 20 km door Brussel. Het zulllen die extra 20 km in de benen zijn die het em doen. Eenmaal bovenaan zie ik het Jubelpark, vanaf nu weet ik het zeker. Ik ga finishen en waarschijnlijk binnen mijn gestelde doeltijd.

Als bonus komt mijn Garmin uit de winterslaap. Ik ben een 5vijftal kilometers kwijt, maar kan nu terug controleren of mijn tempo niet afzakt. Enkel nog 3 km afdalen richting grote markt. Ik blijf aftellen en uiteindelijk zie ik het bordje : nog 100 m. Heerlijk ik kom aan en mijn emoties komen los. Deze medaille heb ik zo hard verdiend. Voor iedereen die me tips gaf, voor iedereen die me steunde, voor iedereen die me supporterde, voor al de tijd ten koste van mijn super gezinnetje en tot slot voor mezelf. Ik ben heel heel heel TROTS op mezelf!

De volledige einduitslag vind je hier, ik liep met nr 1329. Uiteindelijk is mijn eindtijd 3 u 26 min en 14 sec geworden. Ik heb de 412ste tijd geopen van de 2000 marathonlopers.Dat is 12.3 km per uur. Niet slecht voor een debuut marathon. Nu is het rusten geblazen.