De Bello Gallico 100 mijl finishen onder de 20 uur,
en daarna nog een rondje doen met de 50 mijl lopers, was nog nooit iemand gelukt. Maar mits een goede training, voorbereiding, focus en samenwerking wist ik dat het misschien mogelijk was.
Dat goeie ultralopers als Merijn, Lander, Ivo, Addie,Karel, Jurgen, Gerald, Fanny ook gingen proberen, was al goed om te weten. Zo ging ik er niet alleen voorstaan in dat derde rondje. Op voorwaarde dat ik de 2 eerste rondjes binnen de tijdslimiet van 20 uur liep natuurlijk.
De planning ging als volgt. Geloof er eerst in, zo kan het werkelijkheid worden. Zeg tegen de juiste mensen dat je het gaat proberen. Zo zet je onderbewuste alles in gang dat jij de juiste dingen begint te doen, zodat de missie echt een slaagkans heeft. Ik denk dan aan veentochten met Merijn en Fanny, nog eentje met Pieter, sneeuw wandelingen met mijn vrouwtje, D+ dinsdag modderproeven, dan nog door de natte broeken van Haacht rond waden met Lander. Een week streak van 15 km loopjes om vlot boven de 100 per week te geraken. Aan de voorbereiding ging het niet liggen.
Finishen onder de 20 uur was voor mij het grootste vraagteken, vorige keer had ik er ongeveer 21 uur en 5 min voor nodig. Door iets sneller te starten, minder tijd in de CP’s door te brengen en samen te lopen met champs, zou het misschien kunnen. Eenmaal aan de start van de 50 mijl, ging ik ervan uit dat het wel zou lukken :-)
Ik beschouw mezelf als een geluksvogel. Ik kan thuis rekenen op mega goede support, heb toffe loopmaatjes en mijn lijf kan tegen een stootje. Geregeld loop ik tussen mijn mentoren en kan van iedereen wat leren. Tijdens de ultra's zorg ik dat ik er klaar voor ben, maar ik ga me ook niet kapot lopen. Een half uurtje trager en een mens is veel gelukkiger achteraf.. Salon-trailen kan ook eens deugd doen. Maar bij deze uitdaging ging dat geen waar zijn. De tank op de limiet.
Het
eerste rondje viel goed mee, ik had sterke benen en nog sterkere maten. Addie liep
vlotjes 10 per uur tot aan het eerste checkpoint, daarna gelukkig iets trager. Jurgen, Gerald en ik probeerden
dat ook vol te houden. Jammer dat Gerald zijn kuit
niet mee wou spelen en Jurgen uiteindelijk knie problemen had. Er was dan ook genoeg modder en sommige stroken waren onvermijdbaar voor natte voeten. Samen met Addie halfweg op 8 u 55 met 1100 hoogtemeters, niet slecht. Nu nog snel uit deze zalig warme zaal geraken.
De checkpoints knepen altijd iets te veel tijd uit de krappe buffer die we
hadden opgebouwd. 12 min planning worden er al gauw 20. Toch stond ik samen met Addie dit jaar 45 minuten vroeger buiten dan 2
jaar eerder. Alles was nog mogelijk. De weg terug is in de andere richting, zo kom je alle deelnemers uiteindelijk eens tegen. Altijd leuk je vrienden te zien.
De hoogtemeters begonnen toch hun tol te
eisen. Gelukkig kon ik rekenen op Addie. Hij heeft een rete strak tempo en kan af en toe is wachten op
de tank. Maar na 30 km in ronde 2 moest ik serieus lossen en maakte een cruciale fout. Ik volgde de oude gpx ipv de pijltjes, zo deed ik een onnodige lusje van ong 1.3 km en verloor 10 tot 15 zuur verdiende minuten. Lap, iedereen voor een 2de maal inhalen dus, spannend. Lander haalt me in rond het sappige Pecrot, een mega
inhaal manoeuvre dus. Op het vlakke stuk nadien spurt hij gezellig verder. Ik
neem een korte pauze, zet mijn muziek op en geef gas.
In de ravito van Bierbeek is het mega service. Ik krijg van Peter mayo van zijnen eigen stash om op mijn krok te doen. Ultra efficiënt, want na 7.5 minuten lig ik al buiten. Als
ik nu niet meer crash, haal ik het. Al bij al doen de benen nog wat van hen verwacht wordt. Toch haalt Lander me bij als ik een bochtje mis. Hij
verschoot wel dat ik nog zo rap was :-).
We
lopen samen, maar ik merk dat ik voorlopig nog iets meer jus in de
benen heb. Ik versnel een beetje en loop de laatste 10km naar de finish!
Mijn snelste 100 mijler is een feit. Ik mag starten aan een gratis extra toertje aan
minstens 5 per uur. Ik krijg vlug wat te eten, neem mijn powerbank, en prop van alles in mijn rugzak. Zo sta ik net op tijd aan de start.
Start, ....
Het gaat niet meer vooruit. Zes lopers hebben recht op het extra rondje. Jammer genoeg stopt Ivo die zomaar eventjes weer de 100 mijl won bij CP 1 en Fanny had niet op de cut offs van de 50 mijl gerekend. Na een paar km team ik op met Lander, we weten wat we aan elkaar hebben. Maar het rondje gaat moeizaam, elke km is wringen. Elk ravito worstelen we met de cut offs. In onze toestand weten niet
exact hoe ver de bevoorrading is. Een km meer betekent dan al snel 10 tot 12 minuten later aankomen. Spannend, telkens zo een sprintje de 3 laatste km voor een cut off.
Na 200 km kwam alles samen. Het tempo was weg, de loopbenen in
pauze, oneindig lange lanen, slaap tekort, lopers in onze weg. Respect voor Lander om mij
op sleeptouw te nemen. Ik hoop dat ik hem ook wat heb geholpen. De weg was
tamelijk kapot gelopen door alle lopers, die van de bello en die van de Meerdaal woud trail.
Maar ja je ploetert voor, veel meer wandelen dan gedacht. De laatste 8
km was het toch weer wat te nipt geworden en dan zijn we opnieuw
beginnen shuffelen. Op anderhalve km maakten we alweer 8 minuutjes goed. Yes finishen onder de 36 uur was weer mogelijk. Eindpacer Hilde kwam ons dartelend tegemoet. Haar
enthousiasme zou ons bijna nog een extra rondje doen laten lopen. Zo
kwamen we hand in hand toe over rode loper. Een 2de medaille om mijn nek in nog geen 24 uur.
Een uitdaging die nog nooit met succes was volbracht, maar dit jaar deden 4
lopers het. Maar de tank is leeg
Ik heb ook veel genoten , gelachen, een moddermassage bad gehad. Veel echte
vrienden tegen gekomen, geweldige organisatie met top vrijwilligers.
Mijn vrouwtjes dubbele blitz wandel bezoek met Evi, en met An en Sterre aan de finish. Ik ben ongelofelijk
dankbaar dat ik dit kan meemaken. Het barre bizarre avontuur levert
bagage op voor het leven. Als je het echt wilt, moet je
Nog een paar kleine ongemakjes op een rijtje om het af leren.
Rondje 3 heb je wandelbenen, geen ultrabenen. Het tempo is compleet foetsie, en alles duurt langer.
Mijn rechter been omhoog trekken klopte niet meer, en in de nacht zat ik met een volledig blokkage van de heup. Er was iets raars met mijn ogen, aan de zijkanten zag ik een zwarte rand. Als ik op een detail focuste (de tegels van de heerlijk warme toilet) begon dat te dansen voor mijn ogen.
Mijn voeten hadden het ook niet gemakkelijk, 2 stuks trenchfeet met blaren, maar dat viel mee
kwa gevoel. Er is een teennagel naar achter geschoten en het lopen gaat nu als een oude ventje.
Ook de slaap deprivatie was veel erger dan gedacht, ik kreeg geeuw buien, 2 keer
een powernap moeten dan. Ik probeerde met de ogen open al wandelend
te slapen,probeer dat maar eens. Vervolgens deed ik mijn ogen 15 seconden dicht, verder wandelen, weer kijken, geen boom, weer oogjes dicht, weer geen boom.
Ik liep een lusje te veel waardoor tijdsdruk weer toe nam.
Lange pauze nemen was ook tricky, elke minuut dat je zit verlies je. Duurde de pauze te lang, was het ook weer moeilijker om terug in gang te geraken, dus dubbele straf.
Ik heb 2 keer in de prikkeldraad
gehangen, 1 keer een mouw en rugzak scheur, de andere keer met de hand. Het tempo van 12 min voor een km begint toch moeilijk te worden na 220 km op de teller.
Maar het is dus gelukt, samen met Lander. Merijn en Addie waren nog eerder binnen. Nog nooit ben
ik zo diep moeten gaan. Dank aan iedereen om mee zulke
avonturen vorm te geven, de geweldige organisatie en vrijwilligers en de
modder op het parcours.Extra veel dank aan mijn schattie .
