Bello Gallico XXL

De Bello Gallico 100 mijl finishen onder de 20 uur, en daarna nog een rondje doen met de 50 mijl lopers, was nog nooit iemand gelukt. Maar mits een goede training, voorbereiding, focus en samenwerking wist ik dat het misschien mogelijk was.

Dat goeie ultralopers als Merijn, Lander, Ivo, Addie,Karel, Jurgen, Gerald, Fanny ook gingen proberen, was al goed om te weten. Zo ging ik er niet alleen voorstaan in dat derde rondje. Op voorwaarde dat ik de 2 eerste rondjes binnen de tijdslimiet van 20 uur liep natuurlijk. 

 

De planning ging als volgt. Geloof er eerst in, zo kan het werkelijkheid worden. Zeg tegen de juiste mensen dat je het gaat proberen. Zo zet je onderbewuste alles in gang dat jij de juiste dingen begint te doen, zodat de missie echt een slaagkans heeft. Ik denk dan aan veentochten met Merijn en Fanny, nog eentje met Pieter,  sneeuw wandelingen met mijn vrouwtje, D+ dinsdag modderproeven, dan nog door de natte broeken van Haacht rond waden met Lander. Een week streak van 15 km loopjes om vlot boven de 100 per week te geraken. Aan de voorbereiding ging het niet liggen. 

Finishen onder de 20 uur was voor mij het grootste vraagteken, vorige keer had ik er ongeveer 21 uur en 5 min voor nodig. Door iets sneller te starten, minder tijd in de CP’s door te brengen en samen te lopen met champs, zou het misschien kunnen. Eenmaal aan de start van de 50 mijl, ging ik ervan uit dat het wel zou lukken :-)

Ik beschouw mezelf als een geluksvogel. Ik kan thuis rekenen op mega goede support, heb toffe loopmaatjes en mijn lijf kan tegen een stootje. Geregeld loop ik tussen mijn mentoren en kan van iedereen wat leren. Tijdens de ultra's zorg ik dat ik er klaar voor ben, maar ik ga me ook niet kapot lopen. Een half uurtje trager en een mens is veel gelukkiger achteraf.. Salon-trailen kan ook eens deugd doen. Maar bij deze uitdaging ging dat geen waar zijn. De tank op de limiet.

Het eerste rondje viel goed mee, ik had sterke benen en nog sterkere maten. Addie liep vlotjes 10 per uur tot aan het eerste checkpoint, daarna gelukkig iets trager. Jurgen, Gerald en ik probeerden dat ook vol te houden. Jammer dat Gerald zijn kuit niet mee wou spelen en Jurgen uiteindelijk knie problemen had. Er was dan ook genoeg modder en sommige stroken waren onvermijdbaar voor natte voeten. Samen met Addie halfweg op 8 u 55 met 1100 hoogtemeters, niet slecht. Nu nog snel uit deze zalig warme zaal geraken. 

 

De checkpoints knepen altijd iets te veel tijd uit de krappe buffer die we hadden opgebouwd. 12 min planning worden er al gauw 20. Toch stond ik samen met Addie dit jaar 45 minuten vroeger buiten dan 2 jaar eerder. Alles was nog mogelijk. De weg terug is in de andere richting, zo kom je alle deelnemers uiteindelijk eens tegen. Altijd leuk je vrienden te zien.

 

De hoogtemeters begonnen toch hun tol te eisen. Gelukkig kon ik rekenen op Addie. Hij heeft een rete strak tempo en kan af en toe is wachten op de tank. Maar na 30 km in ronde 2 moest ik serieus lossen en maakte een cruciale fout. Ik volgde de oude gpx ipv de pijltjes, zo deed ik een onnodige lusje van ong 1.3 km en verloor 10 tot 15 zuur verdiende minuten. Lap, iedereen voor een 2de maal inhalen dus, spannend. Lander haalt me in rond het sappige Pecrot, een mega inhaal manoeuvre dus. Op het vlakke stuk nadien spurt hij gezellig verder. Ik neem een korte pauze, zet mijn muziek op en geef gas. 

 

In de ravito van Bierbeek is het mega service. Ik krijg van Peter mayo van zijnen eigen stash om op mijn krok te doen. Ultra efficiënt, want na 7.5 minuten lig ik al buiten. Als ik nu niet meer crash, haal ik het. Al bij al doen de benen nog wat van hen verwacht wordt. Toch haalt Lander me bij als ik een bochtje mis. Hij verschoot wel dat ik nog zo rap was :-). 

 

We lopen samen, maar ik merk dat ik voorlopig nog iets meer jus in de benen heb. Ik versnel een beetje en loop de laatste 10km naar de finish! Mijn snelste 100 mijler is een feit. Ik mag starten aan een gratis extra toertje aan minstens 5 per uur. Ik krijg vlug wat te eten, neem mijn powerbank, en prop van alles in mijn rugzak. Zo sta ik net op tijd aan de start.

Start, ....  Het gaat niet meer vooruit. Zes lopers hebben recht op het extra rondje. Jammer genoeg stopt Ivo die zomaar eventjes weer de 100 mijl won bij CP 1 en Fanny had niet op de cut offs van de 50 mijl gerekend. Na een paar km team ik op met Lander, we weten wat we aan elkaar hebben. Maar het rondje gaat moeizaam, elke km is wringen. Elk ravito worstelen we met de cut offs. In onze toestand weten niet exact hoe ver de bevoorrading is. Een km meer betekent dan al snel 10 tot 12 minuten later aankomen. Spannend, telkens zo een sprintje de 3 laatste km voor een cut off.

 

Na 200 km kwam alles samen. Het tempo was weg, de loopbenen in pauze, oneindig lange lanen, slaap tekort, lopers in onze weg. Respect voor Lander om mij op sleeptouw te nemen. Ik hoop dat ik hem ook wat heb geholpen. De weg was tamelijk kapot gelopen door alle lopers, die van de bello en die van de Meerdaal woud trail. Maar ja je ploetert voor, veel meer wandelen dan gedacht. De laatste 8 km was het toch weer wat te nipt geworden en dan zijn we opnieuw beginnen shuffelen. Op anderhalve km maakten we alweer 8 minuutjes goed. Yes finishen onder de 36 uur was weer mogelijk. Eindpacer Hilde kwam ons dartelend tegemoet. Haar enthousiasme zou ons bijna nog een extra rondje doen laten lopen. Zo kwamen we hand in hand toe over rode loper. Een 2de medaille om mijn nek in nog geen 24 uur. Een uitdaging die nog nooit met succes was volbracht, maar dit jaar deden 4 lopers het. Maar de tank is leeg 

proberen.

Ik heb ook veel genoten , gelachen, een moddermassage bad gehad. Veel echte vrienden tegen gekomen, geweldige organisatie met top vrijwilligers. Mijn vrouwtjes dubbele blitz wandel bezoek met Evi, en met An en Sterre aan de finish. Ik ben ongelofelijk dankbaar dat ik dit kan meemaken. Het barre bizarre avontuur levert bagage op voor het leven. Als je het echt wilt, moet je

 

Nog een paar kleine ongemakjes op een rijtje om het af leren.

Rondje 3 heb je wandelbenen, geen ultrabenen. Het tempo is compleet foetsie, en alles duurt langer.

Mijn rechter been omhoog trekken klopte niet meer, en in de nacht zat ik met een volledig blokkage van de heup. Er was iets raars met mijn ogen, aan de zijkanten zag ik een zwarte rand. Als ik op een detail focuste (de tegels van de heerlijk warme toilet) begon dat te dansen voor mijn ogen.

Mijn voeten hadden het ook niet gemakkelijk, 2 stuks trenchfeet met blaren, maar dat viel mee kwa gevoel. Er is een teennagel naar achter geschoten en het lopen gaat nu als een oude ventje.

Ook de slaap deprivatie was veel erger dan gedacht, ik kreeg geeuw buien, 2 keer een powernap moeten dan. Ik probeerde met de ogen open al wandelend te slapen,probeer dat maar eens. Vervolgens deed ik mijn ogen 15 seconden dicht, verder wandelen, weer kijken, geen boom, weer oogjes dicht, weer geen boom. 

Ik liep een lusje te veel waardoor tijdsdruk weer toe nam. 

Lange pauze nemen was ook tricky, elke minuut dat je zit verlies je. Duurde de pauze te lang, was het ook weer moeilijker om terug in gang te geraken, dus dubbele straf. 

Ik heb 2 keer in de prikkeldraad gehangen, 1 keer een mouw en rugzak scheur, de andere keer met de hand. Het tempo van 12 min voor een km begint toch moeilijk te worden na 220 km op de teller. 

Maar het is dus gelukt, samen met Lander. Merijn en Addie waren nog eerder binnen. Nog nooit ben ik zo diep moeten gaan. Dank aan iedereen om mee zulke avonturen vorm te geven, de geweldige organisatie en vrijwilligers en de modder op het parcours.Extra veel dank aan mijn schattie .

Swisspeaks 170k 2021

Donderdag

Om 8 uur 's morgens begin ik samen met Addie, Fanny en Adriaan aan de mooiste race van mijn leven. Een barre tocht over de wondermooie toppen van de Zwitserse Alpen a.k.a. Swisspeaks170. Met zijn 11500 meter omhoog, 172 km in de verte en 13 500 meter de dieperik in beloofde het toch niet de standaard Ardennen trip te worden. Misschien zeggen die cijfertjes niet veel, ze hebben me toch mooi 50 uurtjes bezig gehouden :-). 

 

We beginnen meteen aan een klim van 800 meter. Het begin is mooi, een stuwmeer in een rotsachtige omgeving, met hier en daar schapen in alle maten en gewichten. Maar wat het meeste opvalt is dat de lucht die ijler wordt. Al snel kiest ieder van ons een positie en patser Addie zijn we kwijt met de kopgroep. De omgeving verandert stilletjes in een soort rotsenwoestijn met oases van sneeuw. 2 uur ver in de wedstrijd krijg ik een eerste waarschuwing van de trailgoden. De steen waar ik mijn tankiaans gewicht op zet, staat niet vast en klinkt naar achteren. Timber! Ik val salto gewijs achterwaarts op mijn arm en mijn hoofd tikt netjes tegen een rots. Ik kom er met de schrik van af, 8 punten van de vakjury. Feitelijk heb ik geen last van de hoogte, maar adem wel zwaarder. Na een tijdje halen we de top, we staan bijna 3000 meter boven de zeespiegel. De race is goed begonnen, nu enkel nog dalen, stijgen, dalen, ... 

 

Natuurlijk trek ik het nodige didactisch materiaal. De omgeving geeft zich hoek per hoek prijs en het levert prachtige beelden op. Een meer omgeven door bloemen doet mijn fotografisch spier stuiptrekken. Na een tamelijk technische afdaling komen Fanny en ik Adriaan terug tegen. Hij ziet er nog goed uit maar klaagt over hoofdpijn boven de 2500m. In de ravito krijgen we alles wat we maar willen. Ik drink een klein glaasje wijn, eet raclette met ajuintjes, een boke met een schelleke kaas en nog wat chocola . Deze keer willen met Adriaan mee, maar plots is ie al weg. Fanny en ik zetten de achtervolging in, maar de vogel is gaan vliegen. Pas 24 uur later hoor ik dat Adriaan gewoon nog eventjes het schijthuis bezocht, en in achtervolgingsmodus moest. :-)

 

Donderdag namiddag. De volgende helling is lang en stijl. Ik heb moeite met het stevige Fanniaanse tempo. Volgens Fanny is pauze nemen tijdens een beklimming een slecht idee. Het voelt toch lekker, als je het aan mij vraagt. Als didactisch voorbeeld komen we een half lijk tegen dat niets meer in zijn mars heeft dan rusten tegen de bergwand. De helling wordt alleen maar steiler en super fris komen we boven aan. Correctie :  Fanny fris, ik niet echt.  Ik verlies haar uit het oog tijdens de afdaling, De achtervolging duurt lang en ik haal veel volk in, maar geen Fanny te bespeuren.

 

Laat in de namiddag is er weer een ravito, mooi bovenaan de berg. Blijkbaar moest ze een pitstop doen, dat verklaart veel. Lekker bijvullen, lekker bikken en 10 minuten later is Fanny alweer met een ander groepje op pad. Ik haal ze wel in, maar telkens komt er een prachtige bergflank voor mijn lens en ben ik verplicht om er een fotoreportage van te maken. Dat schiet dus niet op. De afdaling is rond de 10 km en we moeten voorbij een heel steil stuk. Hier kan ik veel tijd goed maken op de anderen en haal Fanny in. Mijn ritme is goed ritme en maar dalen. Helemaal beneden in het dorp zet ik me neer voor wifi en thuisfront berichten. Na poosje komt Fanny af, ze heeft mega veel vrienden gemaakt en ik vervolledig de troepen. We krijgen vers geplukte framboosjes van een mini supportertje, super schattig. Nog 2 km een kleine helling en we zijn in onze avond ravito. 

 

 

Donderdag avond. In de ravito heerst er een gezellige sfeer, het is er druk, warm en biedt lekkere spijzen. De soep is ultra vettig, dat vraagt om een extra portie. Blijkbaar is er bovenaan de volgende CP geen drank niet meer, extra meenemen dus. De avond valt en we hebben al stevig wat hoogtemeters in onze benen. Fanny vertrekt samen met mij, maar het mag rapper voor haar. "We zijn hier geen wandelclub". Haar tempo gaat weer de hoogte in, Fanny is weer ribbedebie. Maar voor mij is het camera tijd. De zon zakt tussen de bergen. De glinstering in een berg rivier, de nacht die ons tempo lam legt, de sterren die beginnen te gidsen. Veel te mooi om niet te vereeuwigen.

Een half uur later is al het licht uit het dal, het pad begint meer te stijgen. Ik wandel door een soort witte stenen zee. Absoluut geen gevaarlijk terrein dus ik laat de zaklamp zo lang achterwege. Zalig zo onder een dons van sterren gefonkel wandelen, hiken, struikelen, voort gaan. Na een half uurtje haal ik Fanny weer bij. Ga ik sneller of is haar tempo wat gezakt? Wie zal het weten? 

 

Deze helling voelt best aangenaam aan. Maar het bos neemt over van de woeste vlakte, de hellingsgraad neemt toe. Daarna zijn we omgeven door een rotsen-zee. Het pad wordt steiler en steiler, de aangenamiteit is ver te zoeken. Lichtjes van andere runners ver achter ons beginnen ons toch te naderen. Blijkbaar rendeert een tank niet als het super steil is. Nu komt het keerpunt. De zee van rotsblokken vraagt voornamelijk klauterwerk. Op handen en voeten probeer ik me een weg te banen langs de Zwitsers vlagjes. Dat het pikdonker is maakt navigeren moeilijk en ik betwijfel of ik het ideale pad neem. Om eerlijk te zijn, het gaat hier voor geen meter vooruit, le Fenêtre d'arpette geeft zich niet zomaar gewonnen. Dit is de strafste helling voor mij, ik moet Fanny weer lossen. Dan begint mijn Garmin horloge lastig te doen. Eerst belooft het klimscherm me dat het nog maar 200 hoogtemeter is en als dat tellertje eindelijk op nul staat, blijk ik nog kei veel verder omhoog te moeten, aaaargh. 

Als een gestrande soldaat hijs ik me over de laatste richel van le Fenêtre d'arpette. Hier moet ik eventjes van bekomen. Een dame van de organisatie heeft wat troost, salami en kaas te geef. Dankbaar rust ik hier wat uit en hergroepeer mijn troepen. Soldaat Fanny is natuurlijk al gaan verkennen hoe de afdaling eruit ziet. Na 10 minuutjes zet ik met nieuwe moed de achtervolging in.

Vrijdag

Deze afdaling laat zijn indruk na. Hoge witte rotsen met losse keien om het vertrouwen te fnuiken. Stoer probeer ik tempo te maken, want hoe meer je blokkeert, hoe meer energie er verloren gaat aan extra bewegingen. Na een poosje haal ik Fanny en wat andere lopers in. Ik wens ze succes en duik verder naar beneden. Mijn vertrouwen groeit en ik film zelfs een deel van mijn afdaling.  Het geluid van de wegrollende stenen op dat filmpje geeft me nadien nog steeds koude rillingen. In mijn hoofd ging ik deze afdaling super vlot, op strava bleek dat ik hier heel traag vorderde :-) Ik blijf pushen en en haal veel lopers in. 

Beneden aan de ravito voel ik me top. Om de flow niet te verstoren besluit ik hier niet te treuzelen en snel door te gaan  Het volgende gedeelte is toch maar 6 km, met een dikke puist in het midden. De eerste 2 km vliegen voorbij, zelfs als het pad stijgt. Maar daarna gaat de puist harder en harder zweren. Het afzien is weer begonnen. Gelukkig is dit steile gedeelte maar van korte duur. De afdaling valt mee, al zijn er veel trappen. De helling voor de ravito vraagt veel van mijn energie. Groot is mijn vreugde als ik de straat terug zie, de dropbag ravito is nabij. We zitten 72 km ver in de race, dit was al heftige shit.

 

Opladen, slapen, propere kleren, douchen, massage is de bedoeling. Hahaha ijdele woorden. Mijn horloge wil niet goed opladen, de slaapzaal ligt vol snurkers, het eten is maar matig, de douches zijn onvindbaar, de gsm ontvangst is slecht. Na 10 min in de slaapzaal geef ik het op, dan maar weer vertrekken. Wachten op Fanny heeft blijkbaar ook weinig zin, de zware afdaling heeft haar te veel achterstand opgeleverd, oei sorry.

 

In het donkerste deel van de nacht vertrek veel te warm aangekleed. Na 150 meter zweet ik me al kapot. Ik haal een groepje van 4 in, maar blijf hun adem voelen in mijn nek. Dit is de langste klim van de hele wedstrijd. Feitelijk begon ie al van voor de ravito, van het diepste dal 1500 meter richting de hemel tot op 2500 meter. Het ingehaalde groepje komt weer dichterbij, toch tracht ik het tempo hoog te houden. Ongeveer 15 minuutjes later haalt een Zwitserse loopster me vlotjes in. Ik probeer in haar stofwolk te blijven. Zo kom ik te weten dat ze feitelijk geen ultra loopster is, ze skiet veel en wandelt graag, dus waarom niet. Pauze nemen op hellingen is een slecht idee, geeft ze als tip, desnoods tempo gewoon drastisch omlaag maar door blijven gaan. Waar heb ik dat nog eens gehoord? Als we de de top naderen doet de berg plots weer moeilijker. Het moet zo nodig nog steiler worden en dus zakt mijn tempo tot 2 km per uur en lager. De Zwitserse laat ik gaan en ik krijg het gezelschap van 2 jonge gastjes op stokken. We komen ongeveer samen de richel over, net als de dag terug aanbreekt. Wat een ontlading. De zwaarste bergen zijn nu achter de rug, De hoogste toppen zijn verleden tijd. We zitten nu ongeveer op de helft van de afstand. En het zonnetje is daar, de dag breekt aan!

Boven op de top zie ik de zon verschijnen. Fotografisch orgasme nog aan toe, amai mijn klak. Wat een prachtig natuurgeweld. Ik zou er bijna poëtisch van worden. Hoe mooi kan het zijn? De kale rotsen, die kracht van de natuur, die steile pieken, die zonnestralen. Tegen mijn 2 nieuwe maten zeg ik dat ik tamelijk goed kan dalen. Mijn woorden zijn nog niet koud  of ik val en bezeer mijn hand tussen 2 rotsen. Verdorie dat doet pijn, gelukkig heb ik niets voor. Maar ik kijk naar mijn hand, vloek en moet mijn woorden terugnemen. Verdorie zo hoort een pink niet staan! Mijn rechterhand bezit plots een pink die met het kootje naar achter wijst, dit is totaal niet de bedoeling. Zonder erover na te denken verander ik van een tank in rambo. Hersenen op nul en actie ondernemen. Klak, ik zet mijn pink gewoon terug in de juiste richting. Dat ziet er al beter uit, maar hij kan spijtig genoeg nog steeds niet volledig plooien. Dit zijn zorgen voor later. Met veel minder vertrouwen daal ik met mijn nieuwe vrienden deze technische helling af. De adembenemende schoonheid van dit dal dwingt me wel om veel fotografisch materiaal bijeen te sprokkelen. Mijn vrienden nemen een iets te lange pauze en ik begin al weer het dal te doorkruisen. Eerst de herder met al zijn koeien nog voorbij, daarna nog langs een prachtig bloemenveld. De helling wordt weer steiler, maar de natuurpracht helpt enorm.

 

Over de berg ligt een afdaling met een bergmeer dat een of andere trailgod daar is gaan leggen. Een prachtig meer, met pittoreske boompjes, geweldige weerspiegeling, prachtig weer en de nodige wolkjes om de scene wat meer diepgang te geven. Ik pits in mijn eigen gat om te voelen of ik niet gewoon aan het dromen ben. Gelukkig niet. De steenbokken op 10 meter van mij gelden als kers op de taart. Ik geef ook nog eens ferm gas en haal nog ene in die zowaar de 360 aan het lopen is. Hij maakt zich zorgen over de cut off time, maar ik zeg dat we nog ruim de tijd hebben. Op dit punt hebben we nog meer dan 24 uur de tijd om te finishen. Langs het meer ligt de ravito. Chocolade, snoep en bier. Perfect dus om weer in gang te schieten voor het volgende stuk. Hier kom ik meer en meer deelnemrs van de swisspeaks 360 tegen. Italianen, Canadezen en Chinezen. Ik gok dat we nu al vrijdag namiddag zijn.

 

Op deze sectie maak ik enkele beelden die ik nadien het meeste associeer met deze run. Het ruwe hoog gebergte, met lopers die zo miezerig klein zijn dat ze de verhoudingen extra in de verf zetten. Ik stijg niet zo snel meer en een loper van de 360 zegt me dat een half uur slaap wonderen kan doen. Nieuwe benen na slaap, waarom niet? De achterkant van deze bergen beginnen als een stenen zee, maar er komt meer en meer gras aan te pas. Aan de ravito staat de Zwitserse te praten. Blijkbaar zitten vrienden van haar verder in het dal. Ze moet daar snel zijn. Als een berggeit snuift ze weg. Ik ga als een logge muilezel naar beneden. Een van de steilste afdalingen met kettingen en zijn diepe afgronden maken veel indruk op me. We zijn nu ongeveer 30 uur onderweg en de vermoeidheid begint zijn tol te eisen. Ik kan nog wel genieten van de schoonheid van de trip, maar vlot gaat het niet. Zou ik niet proberen een uiltje te knappen? Maar de helling is te steil, ik vind geen lekker plekje, zo kom ik dan eindelijk aan de CP. Blijkbaar hebben ze hier ook veldbedden staan. Eventjes ogen toe? Natuurlijk, ze zijn hier heel vriendelijk. Ik leg me 30 minuten neer, ik ril, droom met ogen open en geniet van de platte rust.

 

Achteraf bekeken was dit een slimme zet. De sectie nadien vlieg ik naar beneden, zweef ik naar boven en loop ik langs de koeien. Op 10 km haal ik alle tijd, verloren door het slapen weer in. Tegen de vooravond kom ik toe in een skidorp. Het is de laatste keer dat ik mijn dropbag zie op km 110. Tim is daar en helpt me een beetje. Hier is lekker eten, ik neem ne zalige douche, de batterijtjes terug opladen letterlijk en figuurlijk. Er is ook nieuws over de andere runners. Addie loopt uren voor en Fanny en Adriaan zijn 2 checkpoints eerder moeten stoppen omdat ze ingehaald werden door de tijd, jammer zeg. Blijkbaar hadden ze eerst op elkaar gewacht en nog een fijne tijd samen verder gegaan.

 

Na het verlaten van deze ravito zijn er meer en meer runners van de 100 die me inhalen. Hun stokkengeweld zorgt ervoor dat ze bijna anderhalf keer zo snel als ik voorbij knallen. Ik gebruik geen cheat sticks ;-) De nacht valt weer, maar de weg omhoog is tamelijk saai, een soort petank gravelbaan waar ook auto's rijden en iemand midden op de weg zijn gevoeg heeft gedaan. Top idee. De afdaling is iets lastiger, het is ook een beetje vochtig, en er hangt wat mist. Hier staan de vlaggetjes veel verder uit elkaar dan we gewoon zijn. Het is wel duidelijk dat de toppen nu minder hoog zijn.Gemakkelijk is het niet, maar het mega afzien of dat laatste steile puntje is er niet meer bij. 

Zaterdag

Midden in de nacht komen we aan een checkpoint met mega goeie pannekoeken. Ik vertrek en kom iemand haar evil twin (An) tegen. Ik weet dat er nu nog een hele moeilijke km aan zit te komen. Na de koeien op km 133 of zo gaat de weg van bergop, plots naar degoutant steil. Een soort helling dat de volgende meter in uw gezicht staat te duwen. Elke trede is vechten geblazen, elke stap is er eentje te veel. Een pauze doet deugd maar schiet natuurlijk niet op. Ik krijg bijna heimwee naar de fenêtere d'arpette, alleen met meer gras. Maar ook deze helling gaf zich gewonnen, hoewel er direct na nog een speedbump op de weg lag.  

De rest van deze sectie is lang en saai. Gelukkig brengt  de nacht wat slaapdeprivatie met zich mee en zijn milde vormen van slaap fantasieën. In de plassenherken ik de gekste dingen herkennen en geniet van de fratsen van mijn brein. Ik amuseer me te pletter op de vrolijke deuntjes van de nieuwe snaar. Het einde van de bergtocht komt toch in zicht, nog maar 2000 meter stijgen en 4000 dalen.

Weer een ravito met daarin en oxo soepke, raclette, spuitwater gemixed met cola. Ik kan weer vertrekken voor een easy stukje. Ik slaag erin om volledig in de plas met modder springen ipv erover. Heel de schoen vol modder, tot de kousen toe. Nog 1 checkpoint, de dag is er bijna en het is nog maar een km of 20. Ik kruip nog 15 minuten op een veldbed omdat ik sterke benen wil hebben voor de laatste mega afdaling en op die manier heb ik straks een mooiere zonsopgang gok ik.

 

We verlaten met veel lopers tegelijk deze checkpoint. Een centurion van de 360, stokkenlopers en oude knarren. De zonsopgang is machtig en de afdaling begint eindelijk. Op dit stuk ruik ik de finish. Mijn energie peil is weer hoog en ik maak heel veel treuzel kilometers van afgelopen nacht weer goed.Ik raap nog een aantal wandelende lijken op en loop alsof mijn leven ervan af hangt de berg af. Slechts 1 Italiaan is sneller dan mij. Volgens mijn horloge loop ik maar 7 per uur, maar in mijn hoofd het lijkt het eerder 14 per uur. Beneden aan het meer aangekomen blijkt de aankomst 2 km verder naar rechts te liggen. Het is ver maar het kan de pret niet drukken. Ik kom aan en stort neer in het gras. Dank aan de Zwitserse toppen, ze hebben zich niet zomaar prijs gegeven maar stiekem weet ik dat ze me hier nog gaan terug zien.  Zalig trip, goede organisatie ik ben mega dankbaar.

GTLC 100 mijl 2021, u doet toch ook mee?

De GTLC of de Grand Trail Des lacs et Chateaux 100 mijl was de eerste wedstrijd in 9 maanden door die verdomde corona golven. Er was een hele sterke opkomst van de krakken in het genre en 100 mijl maagden. Het weer was alvast prachtig, niet te warm en niet te koud in de nacht. De bedoeling was een front te vormen met Bram en Gerald, Jeroen, Fanny en Merijn. 

Met nieuwe schoenen ging ik op pad. Op zich goed gerief. Zeer comfortabel, tamelijk veel grip en weinig lokale bleinenvorming.  Maar de opvolger van de xodus iso3 van Saucony heeft twee gebreken. Zo flapperen de zolen naar voren als ze nat zijn en op den duur hoor je de zool piepen. Zeer irritant voor nieuwe schoenen. Soit ik leef nog.

Mijn ontbijt  bestond uit 2 sandwishkes honing vergezeld met een halve pizza Hawaii. Als je het mij vraagt een aanradertje, zeker die bonus van de hele nacht pizzageur in de kamer. Om 4 u 38 werden we de start over geduwd en ging ons pact om samen met Merijn, Fanny en Jeroen te starten al naar de haaien. Ze vertrokken 7 minuten later maar hadden ons al snel ingehaald. Ik vond de eerste 10 km van het parcours geweldig mooi. Inclusief die kuitenbijter na 7 km. Dan direct een kasteel uit de jaren 90 en nog wat lacs met mist op. Den toer panomarique was een feit.

We haalden die eerste kilometers heel wat bekend volk in zoals Ann Baert, Sander Boom, Raf Willems, Karen Cluckers en Claudia Hanish. De sfeer was opperbest er werden luide liederen gezongen over onze helden daden. Tijd voor wat river crossings.

Ik kan wel een river crossing smaken, verfrissing is altijd welkom. Alleen beginnen daarna mijn zolen te flappen bij steile afdalingen, gewoon lastig lastig lastig. Op volgende ravito dient zich een eerste kledingswissel in, van lange naar korte mouwen is geen slechte keuze, redelijk warm in het zonnetje. Fanny voelt zich precies goed in haar sas. Eerst wacht ze nog even op ons, maar ze vertrekt toch 2 minuutjes voor ons. We hebben haar niet meer gezien, de titanen vrouwenstrijd was een feit. Mega race Fanny!

In het volgende stukje vond Merijn het nodig om eens goed tegen de vlakte te gaan en zijn knie als rem te gebruiken. Niet zo slim, maar ja Merijn blijft gaan. Ik heb nog veel in achter de Merijn mogen doorbrengen. Man of the dust. Ik genoot ervan het thuisfront te zien die toevallig op hetzelfde moment aan het CP stonden.  

Het volgende stukje was ietske minder. Bram kreeg knie steken die erger en erger werden. Een pijnstiller dus, hap slik beter. Ik had wat weinig energie door al die zon en moest toch even een minuutje gaan liggen. Op de CP zat ik heel diep. Een lege tank sapperdeboere. Maar een pintje en een dik half uur later was ik weer bijgetankt. Halfweg dus. Gerald zelf is ne stille genieter. Af en toe een klein dipje maar dat krijgen we steeds achteraf te horen :-)

Op de trails komen we Bob en Mathias vaak tegen, ze doen het lekker op het gemak en gaan iets sneller door de CPs. Door het warme weer fantaseren we over de beste ravito ter wereld. Blijkbaar is een Calippo de ultieme snack. Ik krijg er ook wel goesting in. 5 km na de checkpoint komen we langs een station met de uithangbord van ijsje! Verdorie net gesloten. Maar de teleurstelling is van korte duur. 10 seconden later zien we een vlag van een frituur hangen, en ze hebben ijs! Maak kennis met de Calippo boys! Mathias en bob hebben ook zitten lekken dat het geen naam had. D+ Hilde en kornuiten staan langs het parcours en moedigen de Calippo boys aan, heerlijk. Willen jullie een hotdog? Ha nee, ijs en hond gaan niet samen :-).

De vrouwtjes staan op de volgende CP en dat doet deugd. We worden in de watten gelegd en ze wandelen zelf een stukske mee op de track. Jeroen is mee met ons en hij loopt heel goed. Een beetje een lastige maag maar zijn benen zijn spring levend. Zo gaan we de nacht in. Jammer maar Bram zijn steken in de knie komen terug. Omhoog is hij niet te volgen, hij heeft een echte Warriors Spirit. Maar in de stukken omlaag, zeker die stijl zijn, moeten we de tank en mister delivery even intomen.
Ons tempo blijft rond de 10 min per km hangen wat op zich zeker niet slecht is voor dit terrein.

Net voor 24 uur pakt bram zijn 2de pijnstiller als verjaardagskadooke. Jammer maar die werkt dus niet. De vrolijke kornuiten laten de moed niet zakken en zingen happy birthday in den bos. De zwijntjes, herten en eenhoorns weten nog steeds niet wat er daar op 30 mei 2021 zich afspeelde. De nacht is lang zoals altijd. Maar we gaan door en door.

We komen Gio en Steven voor de 100 ste keer tegen. Wij halen ze in op de track, maar zij zijn sneller weg in de check points. Het lijkt wel haasje over. Gio had pas 4 dagen geleden beslist om mee te doen met deze trail. Steven heeft wat last van de maag en is op zoek naar een knusse boom om tegen te knorren. We halen nog wat legends memories op en zo verstrijkt de tijd. Malmedy by night, moet je ook eens doen.

Nu moet ik het toch eventjes over mijn en anderen hun benen hebben. Ik was de 7 dagen ervoor mijn Seroto brodders Rik & Kevin gaan aanmoedigen in hun wereldrecord trappenstijg en daal. Een vette Tripple Everesting op de trappen van Bueren in Luik dus. Ik liep ocharme 4 uurtjes mee, wat heel plezant was. Maar ik heb daarna nog heel de week pijn aan de kuiten gehad. Die stonden op ontploffen. Pas de dag van de 100 mijl had ik frisse benen, zalig toch. Tijdens de hele race had ik geen moment last van de beentjes, we knalden elke helling op met dezelfde kracht. Gerald met zijn cheatsticks en Bram met zijn natural born climbing legs zijn hele goeie klimmers en ik volgde hen gestaag. Dplus dinsdag was dus een heel goei sausje. Jeroen Ost zijn bovenbeven waren leeg, leger leegst en toch bleef die gozer voor ons huppelen en smeert hem ons nog een uur achterstand aan ons broek :-) Steven de schutter had de gewaagste outfit. Die trok zijn broek tot ver in de poep zodat we zijn melk kannen echt goed konden bewonderen. 10 op 10 voor trailstijl!

In Coo moesten we eerst een ere rondje lopen langs de stuwing, dan de Ravito en pas daarna de vertikale kilometer aangaan. Harry had zich een beetje vergist en moest het ere rondke nog lopen na de ravito :-) In die ravito heb ik dingen gezien, te zot voor woorden. Te weinig warme dekentjes, mijn laatste dropbag en door een dubieuze kledingwissel per ongeluk de billen van de Gerald. Marijke hield ne grote handdoek in de lucht, maar ik kwam langs de verkeerde kant  met mijn pillamp in zijn snee ;-)

 Na 4 uur stak Bram nog een pijnstiller in, nu van een ander merk en Eureka, deze werkte. We konden terug bergaf en vlak lopen, dus zo gingen de kilometers ietsjes vlotter voorbij. Ons trail karavaan haalden stevig wat volk in, maar Jeroen en Andy waren we kwijt. Net voor de laatste ravito moesten we een geaccidenteerde helling op, steil en vol omgehakte bomen.  

De laatste 17 km van het parcours was er nog de gebruikelijke miserie. Mooie omgeving, maar net te moe om daar foto's van te pakken. Je hebt je beste vrienden mee, maar je bent te moe om het hen te zeggen. De weg is vlak, maar net te moe om hier nog op te knallen. Toch vinden we soms de energie om af en toe terug wat de ultra shuffle dance te beoefenen. We slagen er in om voor 9 uur de skipiste te bereiken. Wat een prachtige finish is dat. Bram zijn eerste 100 mijler is binnen.  28 u en 17 minuten, 163 km, 5830 hoogtemeters, 60 uitvallers en we eindigen ongeveer plaats 35, 36,37. Niet slecht.

Kijk hiervoor doe ik het, vriendschappen smeden, elkaar helpen bij toffe en moeilijke momenten en dat in een prachtige omgeving. Ik heb me nog echt eens een tank gevoeld, een lege en een volle. Praise the trailgods! Dikke merci aan iedereen X