Ervoor
We komen op woensdag avond aan, we hebben nu 2 dagen een half om de jetlag door te spoelen. Nipt gaat ook. Rusten, een verkenning van de dagloop en hamsteren van de voorraden is onze voornaamste taak. Het geweldige crewteam rijdt mega veel rond om iedereen te bevoorraden met nen backyard uitzet : een tafel, fribobox, mega curverbox en stoel. De sfeer is optipmaal. Say cheese voor de groepsfoto.
Dag 1
We verkennen het dagparcours. Niks ongewoons wat we niet gewend zijn van de Legends wedstrijden, maar we merken wel dat als we 1 keer niet op onze voeten letten, direct tegen de vlakte gaan van één of andere wortel of steen. We houden een stand bij en Kevin, Merijn en Frankie gaan het meeste tegen de vlakte.
Er wordt ook stevig doorgelopen en we zijn met veel volk voor zo een klein boske. Af en toe staan we gewoon aan te schuiven, niet ideaal voor onze rusttijden. Sneller vertrekken helpt, maar de warmte vertelt me toch dat dit niet het strakste plan ooit is. Dan maar eerst lekker beren op den Toi Toi en tijd inhalen zonder de bekende filegolven. 
Laz had ons uitdrukkelijk verboden om zijn landgoed te bezoedelen met onze pis of kak sporen, er was slechts 1 plaats veilig om te plassen. Ik noemde het "The pissing fields", daar waar je rijen lopers naast elkaar ziet zitten zeiken. Dan de echo brugskes over, en eventjes later kon je beginnen aan de terugweg. Het dagparcours zat feitelijk wel mooi in elkaar, zeker met het ochtend - en het avondlicht. Er zitten geen platte pannenkoeken tussen de deelnemers, in de eerste 24 uur verliezen we denk ik maximum 2 lopers. Het was een warme dag, maar we zijn goed blijven eten en drinken, de nacht mag beginnen.
Nacht 1
Het is direct veel frisser in de nacht en ik doe een pulleke aan. Grote golven van lopers volgen het nachtparcours. Sommige onder hen vinden het nodig om in bloot bovenlijf te lopen, ik krijg het al koud in hun plaats, patserskes.
Deze nacht heb ik nog geen last van vermoeidheid of zware benen. Dat moet de gerichte training zijn geweest. Een goede core en benen die snel herstellen helpen hier. Bij het ochtendgloren zien we hoe mooi het nachtparcours feitelijk is. Magnifieke mistflarden sluieren over het lokale kerkje, klikkerdeklik. Ik ben wel dankbaar dat ik mijn gsm mee heb. De laatste 2 km is omhoog, niet echt stijl, maar ze werken absoluut niet mee. Laat die dag maar terugkomen.
Dag 2
De tweede dag start je met 100 mijl in de beentjes. Joepie, we kunnen weer patatjes rapen. Blijkbaar zijn we iets trager geworden, maar het lijf reageert nog naar behoren. Ik luister sommige gesprekken af, omdat zelf praten iets te vermoeiend aan het worden is. Ik hoor mijn Amerikaanse kameraden continue vergelijkingen maken met het kampioenschap van 22. Hoe dag 2 hier voelt vs dag 3 van vorig jaar was enzovoort. Het gaat hun blijkbaar minder goed af. Ik gok dat het nu gewoon warmer is en meer volk in de weg loopt op de trails, dus tragere tijden.
Als ik niet bij de Matthias of Jean rond hang, ren ik met Scott Snell of Levi Yoder. Dat zijn 2 toffe gasten uit het sympathieke Amerika. Levi komt uit een gezin van 8 kinderen en is een mega dankbare gast, super rustig, super sterk. Scott heeft ongeveer dezelfde training als ik achter de rug, we komen goed overeen kwa trainingsfilosofie, dat las ik ook in zijn blog artikels. Beetje bij beetje gaan de yards vooruit en beginnen er wat personen uit te vallen. De zon en de hoogtemeters doen goed hun werk.
Nacht 2
We hebben bijna 4000 patatjes geraapt en we mogen weer in den donker spelen. Ik herinner me dat ik deze nacht is ben beginnen knallen omdat ik een massage ging krijgen. Geen 38 minuten later stond ik al terug op de kampeergrond en moest ik zowel Gerald als Irith wekken. Dat doen we dus niet meer ;-).
Er was ook een ronde waar ik mijn lamp vergat mee te nemen. Blijkbaar zijn er veel lopers die graag in het pikkezwart lopen,maar dat is niet mijn ding. Uiteindelijk kom ik ne vriendelijke Amerikaan of Australiër tegen die licht in de duisternis brengt. Andere rondes die wat sneller gaan, gebruik ik om wat bij te slapen, dat lukt tamelijk goed.
Er zijn hier artiesten bezig. De hele nachtloop bevat sjablonen van mandala's op het beton. Grillige slangachtige patronen die plots stoppen. Later zie ik de artiesten hun levenswerk zelf maken. De mannen pissen den track vol over de straat alsof ze inspiratie te veel hebben.
Dag 3
De derde dag start je 200 mijl in de benen, de competitie begint het te voelen. Al 48 uren pure fun. Meer lopers laten hun vangen aan één of andere zwakke plek en gooien vervolgens de handdoek in de ring. Mijn tank is nog aan het blinken, zelfs na de kous en schoenwissel is er geen spatje te bespeuren. Oftewel zit de mentaal supergoed, oftewel kan ik me gewoon goed voorliegen, maar mijn benen voelen zich nog kiplekker. Jean, de man van de goeie uitspraken uit het leger, krijgt het moeilijk, zijn benen zijn voelen als beton. Maar niet die van het goede soort, eerder dat type dat je tegenkomt als je naar de Ardennen rijdt. Uiteindelijk strandt zijn lijf ergens in de 50 toeren. Herkenbaar voor mij, vorige wedstrijd had ik dat ook voor. Maar tankie is hier voor meer dan 50 yards gekomen.
Blijven concentreren, fretten en lopen verdorie! Mijn rondetijden zijn stabiel, niet om over naar huis te schrijven, maar genoeg tijd over om proviand aan te vullen. Claire Bannwarth is ook zo, haar tempo is nog lager dan het mijne. Ze heeft wel pijn aan de knie van de asfalt, nog een chanceke dat ik dat steeds op mijn werk oefen.
Ergens de namiddag wil de Oostenrijkse dame stoppen. Terwijl ik haar de vorige nacht zelf niet kon volgen, toen ik zonder lamp zat. Ik overtuigde haar ervan dat het debiel zou zijn te stoppen als je nog zo snel en vlot kan lopen. Ja maar ik heb mijn record al met meer dan 5 ronden verbeterd zegt ze. Awel dan doen we er nog eentje bij, dan kan je pas echt trots zijn zeg ik. Als gevolg loopt ze onder de motivationele woorden van de tank nog zeer dapper een extra rondje. Super moeilijk als je feitelijk al besloten had om op te geven. En het toch doen, dat is doorzetten. De emotionele pijn van opgeven zal altijd groter zijn dan de fysieke pijn van 1 rondje extra lopen. Achteraf is ze me komen bedanken, graag gedaan hoor, weer een rondje erbij voor mij. Het is weer een pokke warme dag en ik ben blij dat de avond wenkt, mijn record zal gebroken worden in de volgende nacht. Ik merk plots dat Scott en Levi gestopt zijn, dat vind ik wel jammer.
Nacht 3
Nacht 3 wordt een speciale nacht. De meeste krijgen het moeilijker, mijn doel dat zo nadert houdt me gelukkig alert. Ik maak kennis met een echt beest: Ihor Verheys van Canada. Zijn record is 67 yards, net zoals mijn record, maar wel op een parcours gelijkaardig aan bigs, en dat zowel dag als nacht! Crazy, en dan hebben ze nog eens zwarte beren op het parcours gehad. Bijlange niet zo erg, want die kan je blijkbaar wegjagen :-). Ihor is een machine, vriendelijk en recht door zee. Hij zal uiteindelijk assist worden met 107 rondjes.
Met Ivo en Matthias proberen we de stoet der gekkigheid eens uit. Om wakker te blijven heeft Harvey, tevens toekomstig winnaar met 108 yards, een eigenzinnige manier bedacht om de nachten door te geraken. Hij kiest wat zijn soldaatjes moeten doen, op een rij naast elkaar, of achter elkaar, roepen als indianen, wandelen voor zoveel tellen, lopen voor zoveel seconden. Uiteindelijk komen ze steeds mooi aan 5 minuten voor tijd. Ivo en Matthias haken in en het werkt voor hen, om 1 of andere reden merk ik dat Harvey mijn gezelschap niet zo apprecieert en kies ik ervoor rond hen te blijven cirkelen.
Matthias doet weer een echt Matthiaske en sleurt zijn record weer stevig de hoogte, een dikke proficiat man met je nieuwe pr van 74 rondjes. Kevin die heel de race al van voor zit te flirten met Keith Russel, Sam Harvey, en Amanda Nelson merkt dat hij zijn beentjes misschien een beetje heeft opgeblazen. Hij krijgt onder zijn voeten dat iedereen hier pijn heeft in zijn benen en moet weer verder van de strenge crew :-). Kevin verbetert zijn record met 1 of 2 laps maar houdt het daarna voor bekeken, sjiek maar jammer.
Nog maar 3 Belgen in de running for president. De yards vliegen verder en plots loop ik mijn 68ste yard, dat is mijn record! Ik mag dus aan de koe bel luiden. Ik start een diepte interview, maar mijn crew trekt me binnen. Tis goed showmanneke.
Dag 4
De vierde dag mag je starten met 300 mijl in de benen, jawadde dadde een thriller van 72 uur en we lopen nog. En ja de nodige patatjes. Tamelijk trots dus.
Eindelijk zie je dat de moker hamer door de menigte is gegaan. Nog een 20-tal dapperen lopen de zolen van hun schoenen. Het is rustiger op de trails. Ja weerman, het gaat weeral ne warme dag worden. Het stof van de lopers kruipt in mijn keel en slikken is pijnlijk. Is het de overprikkeling van al die soda's? Is het de cafeïne? is het het stof? Is het de vermoeidheid? Voedsel en drank smaakt anders nu, ik moet mijn mond eerst spoelen en daarna cola drinken enzovoort. De hamburgers gaan gelukkig nog steeds goed naar binnen. Mijn lief lijf doet nog steeds wat ik het vraag, maar mijn brein maakt af en toe wispelturige bokkesprongen. Ik val harder en meer, maar het valt mee, als je die arm niet mee telt. Ik adem hardop en maak vaart, soms merk ik hé dat zijn mijn benen, en dan sprint ik weer een bochtje verder. Toch kom ik steeds met minimale tijd bij mijn geweldige pitstop team terecht. Gerald heeft zijn handen vol aan mij, ik kan nog steeds als een verwend nest alles vragen.
Ivo gaat trager en ik kom hem meer tegen tijdens de rondes, eerst denk ik, amaai ik ben goed bezig, maar ja, het is eerder omgekeerd. Ivo zijn ogen staan ver boven zijn theewater. Zijn heup heeft het gehouden, maar de zorg om hem recht te houden heeft veel krachten gekost. Ivo maakt nog een crazy sprint safe rondje, maar daarna is hij het noorden volledig kwijt. Hij weet van toeten nog blazen hout te maken uit de mouw of zoiets. Sjiek gelopen EVO 80 yards. Je zal altijd mijn held blijven, tankske probeert nog even verder in te checken. Dan gaat de hitte wat weg en gaat de zon schuilen.
Nacht 4
Yes, ik ben er nog, we zijn nog met ne man of 12 denk ik. Helder ben ik niet en de zin om snel de nacht door te knallen is volledig afwezig.
Nieuwe nacht tactieken uitproberen is de boodschap. Wat er deze nacht allemaal gebeurde was te gek voor woorden. De yards die ik aantik zijn super wisselvallig, sommige volledig op automatische piloot, andere volledig bewust. Met Ihor van Canada en Bartosz van Polen loop ik er een paar snelle, met mijne Spaanse maat een paar super trage. Midden in de nacht werd ik plots wakker, brainfreeze, zo van slag dat ik niet meer wist waar ik heen moest en of ik met iets bezig was. Ik liep alleen. Ik zag gewoon op mijn horloge dat mijn tempo net te laag was om op tijd binnen te komen. Dus ik gokte een richting en hoopte dat ik op tijd zou aankomen. Goed gegokt. Voor de zekerheid vraag ik aan de organisatie waar we hier in godsnaam mee bezig zijn.
Gerald zag het en trok mij aan mijn oren de stoel in. Snelle pitstop, verse pamper en weer weg. Merijn kreeg als opdracht me in de juiste richting te duwen. Ik had door dat het Merijn zijn uurtje ook niet was en liet hem een km gerust. Maar in den bocht wou ik het effe weten. Merijn zijt gij nog kwaad? Maar nee tankie, ik ben gewoon moe, ik wil maffen. Is het goed dat ik u dan gewoon volg Merijn? Ok,en Merijn schiet in 3de vitesse.
Dat rondje hebben we 10 à 8 minuten over en kan ik nog wat bijslapen. De rest van de nacht is funny, funky en loco. Ik ga ne keer in het veld kakken en moet daardoor ne negative split doen, ook de allerlaatste nachtronde is super traag, maar ik haal de dagronde.
Dag 5
Dag 5 start met 400 mijltjes in de benen, ik zit verdacht kort bij de magische 100 nu. Rondje per rondje tankie, overleven is de boodschap. Maar plots merk ik dat de energie niet meer aanwezig is zoals op de vorige dagen. Wat krijg ik er voor in de plaats: lompigheid en besluiteloosheid.
Het eerste dagrondje gaat zeer traag, 1 minuut met mijn bakkes in het zand dus 2 minuten over ipv 3. In mijn stoel merk ik dat ik de 100 niet zal halen. Ik probeer tot op den asfalt nog mijn best te doen, maar ik krijg me niet vooruit, ik ben te traag geworden, de tank is leeg.
Daar waar mijn benen me 96 uur lang zonder aarzelen verder hielpen, was het nu uit met de pret. Mijn commandocentrum raakte de teugels kwijt en daar was ze, de lang uitgestelde pijn. Die was daarvoor heel de tijd mooi verstopt in mijn valies maar nu overal aanwezig. Het tempo zakte van een waggel naar een moeizame schuifel en ik raapte de laatste patatjes van het parcours. Rondje 98 was er te veel aan. De camera man had me gevonden en in slowmotion toonde ik het parcours voor heel de wereld. Ik zag nen boom en zei tegen de Fransman "look a boomstam!"
Uiteindelijk raak ik thuis en kan ik met mijn laatste krachten de crew nog is in de bloemetjes zetten. Als laatste laat ik Gerald strippen voor zijn Barkley tattoo. Dan zak ik weg in de stoel van de Walmart. Merijn is er tenminste nog in troost ik me. Rondje 101 is bij hem het vet van de soep, toch mooi al 2 keer tot de 100 club mogen horen, sterk werk Merijn. De geest is sterker dan het lichaam, dat is me nu nog duidelijker gebleken. Ik heb mijn lichaam misschien iets te hard onder de riem gehouden en de weerslag is groot. Ik zit met een bronchitis en een beginnende longontsteking. Opletten in het vervolg kan geen kwaad. Wel tevreden, uiterst tevreden, content mee, blij van, ook moe, moe .....
Bedankt iedereen (teamBE, Tine, dplusdinsdag, vrienden, familie)om mij voor te stuwen, de race van mijn leven was de race van mijn leven. Nadien bezoeken we noh Frozen Head State Park, de wieg van de Barkley marathons, mooi toch.
