De Legends nog eens uitlopen een dikke 2 maanden na mijn Bello XXL avontuur, zou dat lukken? In het begin zag het er niet al te rooskleurig uit. Mijn voeten en gewrichten waren overbelast van de snelle eerste 100 mijl en de uitgestelde rust nadien. Pas een maand later had ik weer de smaak te pakken om wat kwaliteit te trainen. De kine in combo met onze pittige dplusdinsdag trainingen hielpen zeker om mijn tank te restaureren.
Training
Hoe train je nu voor zo een beest als de Legends? Je bent toch al moe na 30 km, hoe moet je dan in godsnaam nog 240 km uit de mouw schudden? En wat als je het al eens gedaan hebt, is dat een voordeel? Duidelijk niet voor iedereen, want hoewel heter een zomer editie zat aan te komen, zijn er dit jaar toch veel ex finishers gestruikeld. Bij zonlicht was het lekker braden, maar de nachten waren zeer koel met een ijzig windje. Tel daar de vermoeidheid en een sappige ondergrond en heel wat kilometers bij en je hebt de Legends saus..
Kapotte ruggen, hondenbeten, ontbrekende goesting, gps met verdwijnende tracks, spierscheuren, misselijke magen, scheve bruggen, onderkoeling, duiken in het water, Legends trail 2022 had het allemaal in petto.
Ik pak het op deze manier aan. Feitelijk is de Legends niet 1 wedstrijd maar 5 wedstrijden achter elkaar elk met hun eigen karakteristieken en valkuilen. Terreinkennis, het weer, materiaal, sterke benen, goede voeding, slaap controle, geschikte schoenen en ervaring tellen allemaal mee. Kijk waar je nog wat minder op scoort en probeer het op voorhand uit. Wat nog belangrijker is dan alle deze dingen samen is goesting & mindset. Niet enkel in vegetarische pizza.
In de loop der jaren bouwde ik een geweldige vriendenkring op met lopers die allemaal over die goesting en kwaliteiten beschikken. Ze vinden het normaal om het minder comfortabele op te zoeken. Alleen ga je sneller, samen geraak je verder. Als het flink waait blijven we niet in de zetel zitten, dan doen we eerder een materiaal test met dat ferme montane vest. De waterdichte sokjes gaan aan als de zondvloed door Silsombos is gepasseerd. De 10 jarenstorm is perfect om het regenjasje te proberen. Dezelfde omstandigheden kunnen als een onoverkomelijke kwelling overkomen of als de hemel op aarde, gewoon door je bril op de trail wereld juist af te stellen.
Ik team ook graag op, dat is gezelliger en ik zei het al, samen kan je meer, vooral in de nacht. Deze Legends vond ik Esteban Diaz (2de op de Summerspine 2019, 4de op de Transgrancanaria 360) en een echt ultrabeest. We hebben ongeveer 200 km samen de paadjes verkend. Op een bepaald moment had ik wel het gevoel dat hij zich een beetje te veel over mij ontfermde, alsof de tank gebabysit werd. Maar na een goed gesprek en een korte pauze apart lopen was alles kristal zuiver. We hielpen elkaar door dik en dun.
Naar CP1 (65km - 2400hm)
Merijn waarschuwde me al, dat het er redelijk vochtig bij lag. Na 5 minuutjes had ik al natte voeten, dus dat klopte. We waren nog niet goed weg, of heel de groep miste al de bocht, waardoor iedereen door elkaar liep. Ik werd ingehaald door Ivo, Wesley en nog zulke kanonnen. Altijd fijn de kop van de wedstrijd eens tegen te komen zonder al te veel moeite te doen. Na een tijdje kwam ik terecht in een groepje met Irene Kinnegem, Kevin Sneyders, Esteban Diaz en Jeroen Duin. Van deze tocht herinner ik me vooral veel bos, stevige hellingen en de Ourthe die lekker tegenwerkt.
Het onweer van de vorige week zorgde voor de nodige afwisseling. Guerilla -style baanden we ons een weg langs de stormschade. Maarten met Barend zorgen voor een vrolijke nood. Op km 50 lag er een helling waar we de weg echt niet vonden, dan maar dwars door een riviertje naar boven, we komen zelfs te hoog uit. Heel vermoeiend allemaal. Het is mistig en het Legends sfeertje nestelt zich langzaam in onze lichamen. Ik ben blij met mijn kledingkeuze, want ik heb het niet koud terwijl de temperatuur toch 2 graden onder het vriespunt ligt met af en toe een lekker briesje.
In het CP eet ik iets lekkers en worden de teentjes bijgewerkt, alle hens aan dek dus. In retrospect : deze etappe ging voortreffelijk, onze gemiddelde snelheid was bovenaards, we kunnen nog in de donker richting CP2 vertrekken.
Naar CP2 (49 km 1400 hm)
De dag breekt aan en ik trek wat leutige fotootjes. Er is veel ijzel. Irene en Kevin hebben we al lang moeten laten gaan en nu komen we af en toe Jurgen tegen. Soms loopt hij voor, soms een beetje achter. Esteban en ik hebben een gelijkmatiger tempo, als we naar beneden lopen, knallen we echt en we blijven gaan tot het weer omhoog gaat, ook al is dat vermoeiend voor de beentjes. Plots komt er een zwik zwak bruggetje dat wat scheef hangt. Jurgen tottert er half in en Esteban heeft het moeilijk maar slaagt erin om toch droog te blijven. Ik neem foto's en zie dat er 20 m naar links een alternatieve stabiele overgang is, mooi meegenomen. CP2 komt nu in zicht.
Daar zit mijn vrouwtje, An en de kindjes. Terwijl er 4 mensen over mijn natte poten staan te discussiëren hoe ze die kromme tenen terug proper en klaar krijgen, krijg ik bijna een appelflauwte. Ze beschrijven zeer specifiek in medische termen hoe je teenwratten met lijk kan behandelen. Vanaf nu enkel nog waterproof socks please. Ik vraag ook iets voor de keel, want ik klink hees en hoest vieze gele korsten op. Nooit een goed teken.
Naar CP3 (36 km 1200hm)
Het is een mooi tochtje richting Stavelot, minder hoogtemeters maar een prachtige zonsondergang. Van die hoge bomen met vergezichten. De snelheid begint wel wat te verdwijnen uit onze benen. We spelen een kat en muisspel met Jeroen, omhoog is hij sneller, omlaag en vlak winnen wij terrein. Boven op de berg neem ik een powernap van 5 minuutjes in het zonnetje, Esteban is geen fan, hij krijgt het er koud van. Dit stuk is maar de helft zo lang en we komen in de vroege avond aan in de CP. Blijkbaar geeft Jurgen op, terwijl ie geweldig liep, klinkt zeer vreemd in mijn oren hoor. Irene ziet er wat pips uit en Kevin gaat er voor.
Naar CP4 (55km 1700hm)
Nu komt het interessantste stuk van de hele Legends. Je hebt al brakke benen en nu moet je door de koude Venen. Het is een lange trage etappe met voldoende hoogtemeters en hierna wacht nog de langste en zwaarste etappe. Wijselijk trok ik mijn dons jaske aan. Het begint echt beenhard. De hellingen zijn zo stijl dat ik er geen tank op of over krijg. Ik kom Kevin Servracnkx tegen die dag komt zeggen, geweldige kerel is me dat.
Plots zien Esteban en ik sneeuw voor de ogen. Letterlijk dan, er is echte sneeuw en de modder is gedeeltelijk bevroren, soms loopt dit gemakkelijker, maar je moet wel bij de pinken blijven. Dit terrein ben ik al vaak gaan verkennen met Merijn en zijn kornuiten. Elke deeltje van de hoge venen wordt verkend, de waterval, de natte venen, de helling, de winderige vlakten, de houten paadjes, het stuk zonder wegen. Jeroen was voor ons vertrokken en heeft iets verrokken, hij geeft op in dit prachtig landschap, jammer zeg. En dan zie ik Merijn verschijnen, veel te gelukkig ren ik op hem af en zak tot mijn knie door het modder ijs. Esteban heeft net hetzelfde voor en schrikt zich te pletten. Ik ken dit stuk, dit is de normale gang van zaken :-) Dan vertrekken we naar Jalhay met het tussen puntje. Het soepke van Alma komt gelegen. Blijkbaar hebben Kevin en Irene hier lang gezeten.
De Hoegne is altijd mooi lopen en het daglicht breekt weer aan. Vlak voor de CP is er nog een omleiding. Eerst krijg ik het op mijn heupen daarvan. Maar vervolgens krijg ik een AHA moment. Waarom zou ik zeuren? Ik heb ongeveer 200km in de beentjes, ik loop nog, ik heb geen honger, geen dorst, geen merkwaardige pijntjes, het zonnetje schijnt en ik loop mijn lievelingsrace. Een mens zou voor minder gelukkig kunnen zijn. Mijn humeur slaat om en ik geniet ten volle van de laatste 10 km voor het CP.
Ook hier worden we we weer als heren ontvangen en vooral dat boke met choco heeft me deugd gedaan. Ik probeer eventje met mijn kop op de tafel in slaap te vallen, met weinig succes.
Naar de Finish (68km 2800hm)
Op en neer, op en neer. We houden het tempo strak en doen ons best te lopen indien het mogelijk is. Zo gaan de kilometers vlot. Plots zitten we al op de Coo helling en is mijn vrouwtje daar weer. Zalig toch. We moeten wel verder, dus we blijven op en neer gaan langs 'la buis' een betonnen rioolbuis om het water te begeleiden. Daar heb ik ooit een trauma opgelopen door de beginnen glijden. Nu is het de andere richting op, lekker stijl zeg. De avondzon is prachtig en de laatste nacht daalt zachtjes op ons neer. Ik kijk al uit naar de laatste nacht. De hallucinaties komen rustig terug opzetten, wel heviger dan de vorige nacht. Hallucinaties zijn mijn vriend, ze houden me lekker bezig. Maar op een lange weg die lichtjes daalt verlies ik het volledig. Ik focus me zo hard op de hallucinaties dat ik niet meer aan de weg denk. Bij 1 of andere bocht vraagt Esteban me iets over de navigatie en hij ziet dat ik op een andere planeet sta. :-) Hij biedt me 2 cafeïne shots aan. Snel ben ik weer bij de pinken. Dit is een moeilijk stuk in de bos. Zeer lastig om te navigeren. We treuzelen een beetje en Fanny haalt ons in samen met Nico & Jozef tandem.
Zij bewegen nog vol overgave en Estaban en ik haken aan op hun karretje. Hun navigatie skills zijn zeer goed voor het aantal uur dat we allemaal wakker zijn. Ze lopen zogezegd niet, maar hun stokken tikken de berg op, alsof ze een motortje bij hebben. Gerald komt eens piepen en trekt een tactische foto. Zo lopen we een kilometer of 15 samen tot bijna chez Ingo. Nog maar 22 km nu. Ingo heeft zelf op moeten geven door technische problemen met zijn gps. Zo krijgen we dadelsnoepjes en ne kerel van de meester zelf.
Ergens wil ik ook even alleen op pad, om zeker te weten dat ik niet gewoon een meeloperke ben. Ik laat Estaban, Fanny, Jozef en Nico eerst op pad. Pas15 minuten later zet ik op het gemak de achtervolging in. Beetje muziek in de oren, een stevige helling en de nacht om me heen. Meer heeft een tank niet nodig in dit deel van de wedstrijd. Toch haal ik ze gauw in, want het groepje strandt op een hele steile helling waar ze niet geloven dat dit wel kan kloppen. Tim kennende klopt dit natuurlijk wel. Moeizaam geraken we over de richel. Fanny is 5 of 10 meter achter mij en ziet hoe ik kruip. Ik ga er verkeerdelijk van uit dat ze me volgt. Achteraf bleek dat ze het daar heel moeilijk had en best wat hulp kon gebruiken. Mijn excuses hiervoor Fanny.
Na deze helling is het nog wat navigatie ploeteren voor Esteban en ik. We lopen wel sneller naar beneden dan Nico en Jozef, maar vanaf het parcours en beetje raar draait knoeien we tegen de sterren op. Jozef & Nico halen ons in en draven de hoogte in. Ze maken tijd om 5 minuutjes te slapen en lopen toch uit op ons :-) kanjers zijn het. Dan is het nog 8 km saaie rustige weg tot aan de finish. Daar zie ik Tine al met haar lamp schijnen aan de finish. Oei het is een boom en de finish is nog een kilometer verder .
We komen dolgelukkig aan op 60 uur en 30 minuten. Op 10de en 11 de positie. 43 halen het van de 140. Mooie afvalslag dus. Ik krijg nog een kerel en eet een broodje pulled pork. Heerlijk en een mooie afsluiter. Dank aan iedereen en de Legendary Friends Family dat ik dit kan en mag doen. PS : Mijn loopje van 60 uur 30 staat op Strava.
