Wereldkampioenschap achtertuin lopen

Het backyard ultra world championship 2022 zal ik niet rap vergeten.

Ik heb er mezelf gevonden, opgeraapt, terug laten vallen, toch verder gegaan en vervolgens me overtroffen. Dat ging niet zonder slag of stoot, ook nadien niet. Ik heb trail miserie gezien, veroorzaakt, maar voornamelijk- mijn mentale formule heeft klop gekregen, er kwamen barsten in de fundamenten.
Ik had mijn tank gebouwd op leuzen die werken als alles min of meer goed gaat. Niet voorzien op een rukwind van mentale vermoeidheid, het was het roeien met de riemen die we nog hadden.

 

Eerst en vooral wil ik Tim, Eilis, Bart en Frederique bedanken om zo een goed geoliede machine te voorzien. Het rondje in Kasterlee mag er best wezen, voorzien van een lekkere keuken,
overal is plaats genoeg voor de atleten en het publiek en ze boden hulp waar er zich problemen voor deden. Geweldig dus. De kracht van het Belgische team was alom aanwezig. We vormden een team met een gezonde mix van jong, oud, ervaren, zeer ervaren, van tragere en snellere lopers. Een extra troef was dat we elkaar al kenden. 

Een derde van de atleten is al gespot op dplusdinsdag. Dat is het patatten rapende groepje dat Merijn en ik uit de grond stampten. Samen lopen in het Leuvens groen en daar ervaringen delen, trauma's verwerken, moppen maken, doelen zetten, het hoort er allemaal bij. Vooral plezier maken tijdens het lopen. Ooit zei ik al grappend voor de AOBTD wedstrijd, ik wil maar van ene winnen Merijn, en dat is van jou. We zijn nu al 3 jaren verder en het is me nog steeds niet gelukt, hoe zou dat nu kunnen ;-)?
In die tijd was zijn persoonlijke record backyard nog 33 rondjes of zo.

 

Wat moet je zoal weten om ver te geraken in een backyard wedstrijd?
Eerst en vooral, het zal lang duren. Je moet je lichaam zo veel mogelijk sparen, dus al vanaf het begin las je wandel stukken in. En je hebt een crew nodig. Blijf continu voldoende energie en drank innemen.
Voorkom schuursel, blijf positief. Koel niet af, warm niet op. Maak nieuwe vrienden. Alleen geraak je er snel, maar met meer geraak je verder. Los probleempjes op voor ze groter worden. Ga niet in een mierennest zitten. Zet geen vast doel, stel dat je het haalt zit je in de penarie :-)

 

Direct met mijnen dikste den troef optafel, ik heb Gerald de goede in mijn team. Ik zag al menig loper jaloerse blikken werpen dat ik hem gestrikt heb. Hij is de rust zelve, vertelt soms een droge mop, altijd een helpende hand en hij kan lopers gedachten lezen. Hij heeft me te slapen gelegd, gezorgd dat ik mijn pappeke at, mij getroost, mij uit de comfortabele stoel geshot. Kortom voor de crew van de tank een dikke vette 10 op 10. Pieter en Steven zijn zondag ribbekes komen bakken, dus toen heb ik mij buiten laten installeren. Dekentje, stoeleke dabei, ribbekes, en dan allemaal vrienden, familie, dplussers, om mij heen. Heerlijk tijdverdrijf dat achtertuin lopen.

 

Aan de start is mijn persoonlijke backyard record nog 42 rondjes, mijn doel is zeer naïef : verdubbelen. Waarom zeg ik toch zo een dingen? Alsof je je iets zou kunnen voorstellen hoeveel moeite dat zal kosten.Als je iets denkt, blijft het malen. Spreek je het uit, dan wordt het echter en kan je onderbewuste in gang schieten. Ben je een twijfelaar en hoop je op 1 toertje meer, dan blijf je meestal ter plaatse trappelen. Voor je het weet zeggen je hersenen dat het goed is geweest op 5 toeren van dat doel.Dat is balen natuurlijk.

 

Ik ben absoluut niet de snelste loper, maar wel sterk. Mijn lijf kan wat hebben zonder neer te gaan. Is er genoeg smeersel in de tank? Hangt er een vette portie vrolijkheid in de lucht? Dan blijf ik doorgaan.
Een positieve mindset hoort daar ook bij. Een van de hoofd principes daarvan is perception of effort. Hoe voelt de inspanning aan?
Je kan hetzelfde parcours lopen en gezellig aan het praten zijn en je hebt het niet eens gevoeld.
Maar denk je heel de tijd hoe lang het nog zal zijn, hoe koud de nacht zal zijn, hoeveel uren het nog donker blijft en ook dit toertje zal heel lang duren. Met dezelfde benen heb je het gemakkelijk of moeilijk afhankelijk van hoe je denkt.

 

Feitelijk liep de eerste 24 uur heel vlot. Pas tegen zondagnacht/maandag had ik mijn inzinking. Ik had gedacht meer tussen de mensen te kunnen lopen maar dat kwam niet goed uit. Dat veroorzaakte een groot drama in mijn hoofd voor een paar uren. Ik ben toen super emotioneel geworden naar het thuisfront toe, maar dan alles terug afgesloten, mijn oortjes in en suck it up gast. Tussen 40 en 50 toeren heb ik Aron van gezelschap voorzien. Goed gelachen met zijn way of working, maar vanaf de energie er terug was kon ik de grapjas al niet meer volgen.In de laatste nacht kon ik toch een paar keer met JCVD en Kevin samen lopen. Dat betekende voor hen een rustiger tempo dan ze gewend waren maar voor mij een welkome afwisseling. Thx bros.

 

De eerste nacht vloog door, ik heb tamelijk snelheid kunnen houden. De Tweede nacht heb ik eens proberen slapen in de slaapzaal daar heb ik met mijn ogen op gedroomd. Absoluut nog geen last van zware hallucinaties, een paar blaadjes zag ik wel wat in maar tamelijk saai. Plots luid geroep door de lucht. Frank de tank - Frank de tank - Frank de tank! Een horde dolenthousiaste schoolkinderen die je naam scanderen op het langste en saaiste stuk van heel het terrein geeft je een mentale boost. Dat moment was het meest kicken van al. Nacht 3 had ik schrik van, maar door het onverwachte gezelschap ben ik nooit echt laat aangekomen bij Gerald. 1 keer zette hij me direct in de zetel met een handdoek op mijn kop en slapen maar. Ik denk dat ik daar een 6 tal minuten geslapen heb. Weer vlieg ik de nacht in. Plots zag ik achter de toeschouwers een beeld staan van de Paaseilanden. Toch straf dat ze dat daar zo snel hadden kunnen bouwen, zei ik nog tegen mezelf. Het bleek toch gewoon een struik te zijn. Maar je moet je opties open houden.

Ik liep nog tot rondje 66, maar was het echt zat. Ik heb me nog laten overtuigen voor het vaderland om er eentje mee uit te persen. Zo strandde ik op 67 rondjes. Een vette 450 km Kasterleese kilometers lekker!  Ik ben nogal ne kerel, daarmee valt de derde laatste Belg uit de wedstrijd.  Laat Merijn en Ivo het maar uitvechten. En dat doen ze. Ze geven geen kick en gaan door, nog een extra nachtje.
Uiteindelijk rust ik wat uit, verkooppraatjes aan de lokale TV ploeg en ga naar huis met mijn vrouwtje. Ik zweet volgens traditie de lakens vol, gedraag me als een zombie maar tegen woensdagavond staat breaking 100 op het programma. 

 

Toch weer afzakken naar Kasterlee om zulk magisch moment van dichtbij te beleven. De twee helden doen het en hebben nog genoeg energie over om er een kwinkslag bij te geven. Samen staken ze de wedstrijd na 101 toeren. Zo is er geen winnaar in België, maar wel 2 wereldrecordhouders en de grenzen van het menselijke kunnen zijn weer verlegd.Proficiat Ivo, proficiat Merijn. Jullie zijn beesten, machines, goden, vrienden.

Nog wat feitjes en dingetjes die je niet wil weten.
- Ik liet een pedicure doen op maandag, ik had geen enkele blijn.
- De Grieken gebruikten geen WV papier, maar wel een persoonlijk schraapsteen.
- Kim Jung Un is de jongste van 3 zonen en toch erfde hij de titel. Reden : omdat zijn oudste broer zo nodig zich liet oppakken met een chinees paspoort met als naam dikke beer. Hij wou naar Disneyland in the USA.
- Mijn Frans gaat vlotter na een nachtje slaap overlaan
- Ants in de pants!
- menig kine avontuur achter de rug, mop voor kine diensten, zuignappen, den dubbelen elleboog, schraapsteen, de moestash, 12 hartkleppen techniek, rechter been los, knietape, dank hiervoor
- Wesley zijn dubbele salto in de gravelbak leverde hem 9 punten van de jury op en een stretching van het sleutelbeen
- 10 van de 15 Belgen verbeterden hun record. Ivo ging van 50 naar 101 Knetter die gast
- De whatsappgroep is ontploft
- Laat een tank geen interviews geven na 67 uur, hij spreekt nog enkel over dplusdinsdag
- Selectie Amerika volgende jaar is 99% zeker, ik zal Laz ontmoeten.
- Karen haar bijnaam ging van klokske naar crusty koekske, speciaal voor haar raapte ik blaadjes.
- Ik at ribbekes, pannenkoeken, sandwichkes met kaas en confituur, snoep, thee, chocovit, dextra, cafeïne shot, soep, pasta, puree, calippo, koffie, water, cola, ice tea, puddingskes van Christine
- Mijn best onthaalde moppen : stukske vlees, de jager en de beer en de toekomstvoorspelling
- We werden gezamelijk tweede na team Amerika en voor team Australië

De tank has left the building

merci Tine dat ik dat kan beleven.

Legends (summer) Trail 2022

 

De Legends nog eens uitlopen een dikke 2 maanden na mijn Bello XXL avontuur, zou dat lukken? In het begin zag het er niet al te rooskleurig uit. Mijn voeten en gewrichten waren overbelast van de snelle eerste 100 mijl en de uitgestelde rust nadien. Pas een maand later had ik weer de smaak te pakken om wat kwaliteit te trainen. De kine in combo met onze pittige dplusdinsdag trainingen hielpen zeker om mijn tank te restaureren. 

 

Training 

Hoe train je nu voor zo een beest als de Legends? Je bent toch al moe na 30 km, hoe moet je dan in godsnaam nog 240 km uit de mouw schudden? En wat als je het al eens gedaan hebt, is dat een voordeel? Duidelijk niet voor iedereen, want hoewel heter een zomer editie zat aan te komen, zijn er dit jaar toch veel ex finishers gestruikeld. Bij zonlicht was het lekker braden, maar de nachten waren zeer koel met een ijzig windje. Tel daar de vermoeidheid en een sappige ondergrond en heel wat kilometers bij en je hebt de Legends saus..

 

Kapotte ruggen, hondenbeten, ontbrekende goesting, gps met verdwijnende tracks, spierscheuren, misselijke magen, scheve bruggen, onderkoeling, duiken in het water, Legends trail 2022 had het allemaal in petto.

Ik pak het op deze manier aan. Feitelijk is de Legends niet 1 wedstrijd maar 5 wedstrijden achter elkaar elk met hun eigen karakteristieken en valkuilen. Terreinkennis, het weer, materiaal, sterke benen, goede voeding, slaap controle, geschikte schoenen en ervaring tellen allemaal mee. Kijk waar je nog wat minder op scoort en probeer het op voorhand uit. Wat nog belangrijker is dan alle deze dingen samen is goesting & mindset. Niet enkel in vegetarische pizza.

In de loop der jaren bouwde ik een geweldige vriendenkring op met lopers die allemaal over die goesting en kwaliteiten beschikken. Ze vinden het normaal om het minder comfortabele op te zoeken. Alleen ga je sneller, samen geraak je verder. Als het flink waait blijven we niet in de zetel zitten, dan doen we eerder een materiaal test met dat ferme montane vest. De waterdichte sokjes gaan aan als de zondvloed door Silsombos is gepasseerd. De 10 jarenstorm is perfect om het regenjasje te proberen. Dezelfde omstandigheden kunnen als een onoverkomelijke kwelling overkomen of als de hemel op aarde, gewoon door je bril op de trail wereld juist af te stellen.

 

Ik team ook graag op, dat is gezelliger en ik zei het al, samen kan je meer, vooral in de nacht. Deze Legends vond ik Esteban Diaz (2de op de Summerspine 2019, 4de op de Transgrancanaria 360) en een echt ultrabeest. We hebben ongeveer 200 km samen de paadjes verkend. Op een bepaald moment had ik wel het gevoel dat hij zich een beetje te veel over mij ontfermde, alsof de tank gebabysit werd. Maar na een goed gesprek en een korte pauze apart lopen was alles kristal zuiver. We hielpen elkaar door dik en dun.

Naar CP1 (65km - 2400hm)

Merijn waarschuwde me al, dat het er redelijk vochtig bij lag. Na 5 minuutjes had ik al natte voeten, dus dat klopte. We waren nog niet goed weg, of heel de groep miste al de bocht, waardoor iedereen door elkaar liep. Ik werd ingehaald door Ivo, Wesley en nog zulke kanonnen. Altijd fijn de kop van de wedstrijd eens tegen te komen zonder al te veel moeite te doen. Na een tijdje kwam ik terecht in een groepje met Irene Kinnegem, Kevin Sneyders, Esteban Diaz en Jeroen Duin. Van deze tocht herinner ik me vooral veel bos, stevige hellingen en de Ourthe die lekker tegenwerkt. 

 

Het onweer van de vorige week zorgde voor de nodige afwisseling. Guerilla -style baanden we ons een weg langs de stormschade. Maarten met Barend zorgen voor een vrolijke nood. Op km 50 lag er een helling waar we de weg echt niet vonden, dan maar dwars door een riviertje naar boven, we komen zelfs te hoog uit. Heel vermoeiend allemaal. Het is mistig en het Legends sfeertje nestelt zich langzaam in onze lichamen. Ik ben blij met mijn kledingkeuze, want ik heb het niet koud terwijl de temperatuur toch 2 graden onder het vriespunt ligt met af en toe een lekker briesje.

 

In het CP eet ik iets lekkers en worden de teentjes bijgewerkt, alle hens aan dek dus. In retrospect : deze etappe ging voortreffelijk, onze gemiddelde snelheid was bovenaards, we kunnen nog in de donker richting CP2 vertrekken.

Naar CP2 (49 km 1400 hm)

De dag breekt aan en ik trek wat leutige fotootjes. Er is veel ijzel. Irene en Kevin hebben we al lang moeten laten gaan en nu komen we af en toe Jurgen tegen. Soms loopt hij voor, soms een beetje achter. Esteban en ik hebben een gelijkmatiger tempo, als we naar beneden lopen, knallen we echt en we blijven gaan tot het weer omhoog gaat, ook al is dat vermoeiend voor de beentjes. Plots komt er een zwik zwak bruggetje dat wat scheef hangt. Jurgen tottert er half in en Esteban heeft het moeilijk maar slaagt erin om toch droog te blijven. Ik neem foto's en zie dat er 20 m naar links een alternatieve stabiele overgang is, mooi meegenomen. CP2 komt nu in zicht.

 Daar zit mijn vrouwtje, An en de kindjes. Terwijl er 4 mensen over mijn natte poten staan te discussiëren hoe ze die kromme tenen terug proper en klaar krijgen, krijg ik bijna een appelflauwte. Ze beschrijven zeer specifiek in medische termen hoe je teenwratten met lijk kan behandelen. Vanaf nu enkel nog waterproof socks please. Ik vraag ook iets voor de keel, want ik klink hees en hoest vieze gele korsten op. Nooit een goed teken.

 Naar CP3 (36 km 1200hm) 

Het is een mooi tochtje richting Stavelot, minder hoogtemeters maar een prachtige zonsondergang. Van die hoge bomen met vergezichten. De snelheid begint wel wat te verdwijnen uit onze benen. We spelen een kat en muisspel met Jeroen, omhoog is hij sneller, omlaag en vlak winnen wij terrein. Boven op de berg neem ik een powernap van 5 minuutjes in het zonnetje, Esteban is geen fan, hij krijgt het er koud van. Dit stuk is maar de helft zo lang en we komen in de vroege avond aan in de CP. Blijkbaar geeft Jurgen op, terwijl ie geweldig liep, klinkt zeer vreemd in mijn oren hoor. Irene ziet er wat pips uit en Kevin gaat er voor.

Naar CP4 (55km 1700hm)

Nu komt het interessantste stuk van de hele Legends. Je hebt al brakke benen en nu moet je door de koude Venen. Het is een lange trage etappe met voldoende hoogtemeters en hierna wacht nog de langste en zwaarste etappe. Wijselijk trok ik mijn dons jaske aan. Het begint echt beenhard. De hellingen zijn zo stijl dat ik er geen tank op of over krijg. Ik kom Kevin Servracnkx tegen die dag komt zeggen, geweldige kerel is me dat. 

 

Plots zien Esteban en ik sneeuw voor de ogen. Letterlijk dan, er is echte sneeuw en de modder is gedeeltelijk bevroren, soms loopt dit gemakkelijker, maar je moet wel bij de pinken blijven. Dit terrein ben ik al vaak gaan verkennen met Merijn en zijn kornuiten. Elke deeltje van de hoge venen wordt verkend, de waterval, de natte venen, de helling, de winderige vlakten, de houten paadjes, het stuk zonder wegen. Jeroen was voor ons vertrokken en heeft iets verrokken, hij geeft op in dit prachtig landschap, jammer zeg. En dan zie ik Merijn verschijnen, veel te gelukkig ren ik op hem af en zak tot mijn knie door het modder ijs. Esteban heeft net hetzelfde voor en schrikt zich te pletten. Ik ken dit stuk, dit is de normale gang van zaken :-) Dan vertrekken we naar Jalhay met het tussen puntje. Het soepke van Alma komt gelegen. Blijkbaar hebben Kevin en Irene hier lang gezeten.

 

De Hoegne is altijd mooi lopen en het daglicht breekt weer aan. Vlak voor de CP is er nog een omleiding. Eerst krijg ik het op mijn heupen daarvan. Maar vervolgens krijg ik een AHA moment. Waarom zou ik zeuren? Ik heb ongeveer 200km in de beentjes, ik loop nog, ik heb geen honger, geen dorst, geen merkwaardige pijntjes, het zonnetje schijnt en ik loop mijn lievelingsrace. Een mens zou voor minder gelukkig kunnen zijn. Mijn humeur slaat om en ik geniet ten volle van de laatste 10 km voor het CP.

 

Ook hier worden we we weer als heren ontvangen en vooral dat boke met choco heeft me deugd gedaan. Ik probeer eventje met mijn kop op de tafel in slaap te vallen, met weinig succes.

Naar de Finish (68km 2800hm)

Op en neer, op en neer. We houden het tempo strak en doen ons best te lopen indien het mogelijk is. Zo gaan de kilometers vlot. Plots zitten we al op de Coo helling en is mijn vrouwtje daar weer. Zalig toch. We moeten wel verder, dus we blijven op en neer gaan langs 'la buis' een betonnen rioolbuis om het water te begeleiden. Daar heb ik ooit een trauma opgelopen door de beginnen glijden. Nu is het de andere richting op, lekker stijl zeg. De avondzon is prachtig en de laatste nacht daalt zachtjes op ons neer. Ik kijk al uit naar de laatste nacht. De hallucinaties komen rustig terug opzetten, wel heviger dan de vorige nacht. Hallucinaties zijn mijn vriend, ze houden me lekker bezig. Maar op een lange weg die lichtjes daalt verlies ik het volledig. Ik focus me zo hard op de hallucinaties dat ik niet meer aan de weg denk. Bij 1 of andere bocht vraagt Esteban me iets over de navigatie en hij ziet dat ik op een andere planeet sta. :-) Hij biedt me 2 cafeïne shots aan. Snel ben ik weer bij de pinken. Dit is een moeilijk stuk in de bos. Zeer lastig om te navigeren. We treuzelen een beetje en Fanny haalt ons in samen met Nico & Jozef tandem.

 

Zij bewegen nog vol overgave en Estaban en ik haken aan op hun karretje. Hun navigatie skills zijn zeer goed voor het aantal uur dat we allemaal wakker zijn. Ze lopen zogezegd niet, maar hun stokken tikken de berg op, alsof ze een motortje bij hebben. Gerald komt eens piepen en trekt een tactische foto. Zo lopen we een kilometer of 15 samen tot bijna chez Ingo. Nog maar 22 km nu. Ingo heeft zelf op moeten geven door technische problemen met zijn gps. Zo krijgen we dadelsnoepjes en ne kerel van de meester zelf.

 

Ergens wil ik ook even alleen op pad, om zeker te weten dat ik niet gewoon een meeloperke ben. Ik laat Estaban, Fanny, Jozef en Nico eerst op pad. Pas15 minuten later zet ik op het gemak de achtervolging in. Beetje muziek in de oren, een stevige helling en de nacht om me heen. Meer heeft een tank niet nodig in dit deel van de wedstrijd. Toch haal ik ze gauw in, want het groepje strandt op een hele steile helling waar ze niet geloven dat dit wel kan kloppen. Tim kennende klopt dit natuurlijk wel. Moeizaam geraken we over de richel. Fanny is 5 of 10 meter achter mij en ziet hoe ik kruip. Ik ga er verkeerdelijk van uit dat ze me volgt. Achteraf bleek dat ze het daar heel moeilijk had en best wat hulp kon gebruiken. Mijn excuses hiervoor Fanny.

 

Na deze helling is het nog wat navigatie ploeteren voor Esteban en ik. We lopen wel sneller naar beneden dan Nico en Jozef, maar vanaf het parcours en beetje raar draait knoeien we tegen de sterren op. Jozef & Nico halen ons in en draven de hoogte in. Ze maken tijd om 5 minuutjes te slapen en lopen toch uit op ons :-) kanjers zijn het. Dan is het nog 8 km saaie rustige weg tot aan de finish. Daar zie ik Tine al met haar lamp schijnen aan de finish. Oei het is een boom en de finish is nog een kilometer verder .

We komen dolgelukkig aan op 60 uur en 30 minuten. Op 10de en 11 de positie. 43 halen het van de 140. Mooie afvalslag dus. Ik krijg nog een kerel en eet een broodje pulled pork. Heerlijk en een mooie afsluiter. Dank aan iedereen en de Legendary Friends Family dat ik dit kan en mag doen. PS : Mijn loopje van 60 uur 30 staat op Strava.