De GTLC of de Grand Trail Des lacs et Chateaux 100 mijl was de eerste wedstrijd in 9 maanden door die verdomde corona golven. Er was een hele sterke opkomst van de krakken in het genre en 100 mijl maagden. Het weer was alvast prachtig, niet te warm en niet te koud in de nacht. De bedoeling was een front te vormen met Bram en Gerald, Jeroen, Fanny en Merijn.
Met nieuwe schoenen ging ik op pad. Op zich goed gerief. Zeer comfortabel, tamelijk veel grip en weinig lokale bleinenvorming. Maar de opvolger van de xodus iso3 van Saucony heeft twee gebreken. Zo flapperen de zolen naar voren als ze nat zijn en op den duur hoor je de zool piepen. Zeer irritant voor nieuwe schoenen. Soit ik leef nog.
Mijn ontbijt bestond uit 2 sandwishkes honing vergezeld met een halve pizza Hawaii. Als je het mij vraagt een aanradertje, zeker die bonus van de hele nacht pizzageur in de kamer. Om 4 u 38 werden we de start over geduwd en ging ons pact om samen met Merijn, Fanny en Jeroen te starten al naar de haaien. Ze vertrokken 7 minuten later maar hadden ons al snel ingehaald. Ik vond de eerste 10 km van het parcours geweldig mooi. Inclusief die kuitenbijter na 7 km. Dan direct een kasteel uit de jaren 90 en nog wat lacs met mist op. Den toer panomarique was een feit.
We haalden die eerste kilometers heel wat bekend volk in zoals Ann Baert, Sander Boom, Raf Willems, Karen Cluckers en Claudia Hanish. De sfeer was opperbest er werden luide liederen gezongen over onze helden daden. Tijd voor wat river crossings.
Ik kan wel een river crossing smaken, verfrissing is altijd welkom. Alleen beginnen daarna mijn zolen te flappen bij steile afdalingen, gewoon lastig lastig lastig. Op volgende ravito dient zich een eerste kledingswissel in, van lange naar korte mouwen is geen slechte keuze, redelijk warm in het zonnetje. Fanny voelt zich precies goed in haar sas. Eerst wacht ze nog even op ons, maar ze vertrekt toch 2 minuutjes voor ons. We hebben haar niet meer gezien, de titanen vrouwenstrijd was een feit. Mega race Fanny!
In het volgende stukje vond Merijn het nodig om eens goed tegen de vlakte te gaan en zijn knie als rem te gebruiken. Niet zo slim, maar ja Merijn blijft gaan. Ik heb nog veel in achter de Merijn mogen doorbrengen. Man of the dust. Ik genoot ervan het thuisfront te zien die toevallig op hetzelfde moment aan het CP stonden.
Het volgende stukje was ietske minder. Bram kreeg knie steken die erger en erger werden. Een pijnstiller dus, hap slik beter. Ik had wat weinig energie door al die zon en moest toch even een minuutje gaan liggen. Op de CP zat ik heel diep. Een lege tank sapperdeboere. Maar een pintje en een dik half uur later was ik weer bijgetankt. Halfweg dus. Gerald zelf is ne stille genieter. Af en toe een klein dipje maar dat krijgen we steeds achteraf te horen :-)
Op de trails komen we Bob en Mathias vaak tegen, ze doen het lekker op het gemak en gaan iets sneller door de CPs. Door het warme weer fantaseren we over de beste ravito ter wereld. Blijkbaar is een Calippo de ultieme snack. Ik krijg er ook wel goesting in. 5 km na de checkpoint komen we langs een station met de uithangbord van ijsje! Verdorie net gesloten. Maar de teleurstelling is van korte duur. 10 seconden later zien we een vlag van een frituur hangen, en ze hebben ijs! Maak kennis met de Calippo boys! Mathias en bob hebben ook zitten lekken dat het geen naam had. D+ Hilde en kornuiten staan langs het parcours en moedigen de Calippo boys aan, heerlijk. Willen jullie een hotdog? Ha nee, ijs en hond gaan niet samen :-).
De vrouwtjes staan op de volgende CP en dat doet deugd. We worden in de watten gelegd en ze wandelen zelf een stukske mee op de track. Jeroen is mee met ons en hij loopt heel goed. Een beetje een lastige maag maar zijn benen zijn spring levend. Zo gaan we de nacht in. Jammer maar Bram zijn steken in de knie komen terug. Omhoog is hij niet te volgen, hij heeft een echte Warriors Spirit. Maar in de stukken omlaag, zeker die stijl zijn, moeten we de tank en mister delivery even intomen.
Ons tempo blijft rond de 10 min per km hangen wat op zich zeker niet slecht is voor dit terrein.
Net voor 24 uur pakt bram zijn 2de pijnstiller als verjaardagskadooke. Jammer maar die werkt dus niet. De vrolijke kornuiten laten de moed niet zakken en zingen happy birthday in den bos. De zwijntjes, herten en eenhoorns weten nog steeds niet wat er daar op 30 mei 2021 zich afspeelde. De nacht is lang zoals altijd. Maar we gaan door en door.
We komen Gio en Steven voor de 100 ste keer tegen. Wij halen ze in op de track, maar zij zijn sneller weg in de check points. Het lijkt wel haasje over. Gio had pas 4 dagen geleden beslist om mee te doen met deze trail. Steven heeft wat last van de maag en is op zoek naar een knusse boom om tegen te knorren. We halen nog wat legends memories op en zo verstrijkt de tijd. Malmedy by night, moet je ook eens doen.
Nu moet ik het toch eventjes over mijn en anderen hun benen hebben. Ik was de 7 dagen ervoor mijn Seroto brodders Rik & Kevin gaan aanmoedigen in hun wereldrecord trappenstijg en daal. Een vette Tripple Everesting op de trappen van Bueren in Luik dus. Ik liep ocharme 4 uurtjes mee, wat heel plezant was. Maar ik heb daarna nog heel de week pijn aan de kuiten gehad. Die stonden op ontploffen. Pas de dag van de 100 mijl had ik frisse benen, zalig toch. Tijdens de hele race had ik geen moment last van de beentjes, we knalden elke helling op met dezelfde kracht. Gerald met zijn cheatsticks en Bram met zijn natural born climbing legs zijn hele goeie klimmers en ik volgde hen gestaag. Dplus dinsdag was dus een heel goei sausje. Jeroen Ost zijn bovenbeven waren leeg, leger leegst en toch bleef die gozer voor ons huppelen en smeert hem ons nog een uur achterstand aan ons broek :-) Steven de schutter had de gewaagste outfit. Die trok zijn broek tot ver in de poep zodat we zijn melk kannen echt goed konden bewonderen. 10 op 10 voor trailstijl!
In Coo moesten we eerst een ere rondje lopen langs de stuwing, dan de
Ravito en pas daarna de vertikale kilometer aangaan. Harry had zich een
beetje vergist en moest het ere rondke nog lopen na de ravito :-) In die
ravito heb ik dingen gezien, te zot voor woorden. Te weinig warme
dekentjes, mijn laatste dropbag en door een dubieuze kledingwissel per
ongeluk de billen van de Gerald. Marijke hield ne grote handdoek in de
lucht, maar ik kwam langs de verkeerde kant met mijn pillamp in zijn
snee ;-)
Na 4 uur stak Bram nog een pijnstiller in, nu van een
ander merk en Eureka, deze werkte. We konden terug bergaf en vlak lopen,
dus zo gingen de kilometers ietsjes vlotter voorbij. Ons trail karavaan
haalden stevig wat volk in, maar Jeroen en Andy waren we kwijt. Net
voor de laatste ravito moesten we een geaccidenteerde helling op, steil
en vol omgehakte bomen.
Kijk hiervoor doe ik het, vriendschappen smeden, elkaar helpen bij toffe en moeilijke momenten en dat in een prachtige omgeving. Ik heb me nog echt eens een tank gevoeld, een lege en een volle. Praise the trailgods! Dikke merci aan iedereen X
