Bello Gallico 100 mijl

Op 14 december liep ik de bello gallico 100 mijl. Dat is de 2de wedstrijd van de Legends Slam. 4 races op 1 jaar tijd waar de gelukkigen minstens 100 mijl aan hun broek hebben. Het beloofde een modderfeestje te worden volgens de weersvoorspellingen. Na een regen weekje, ontbrak het niet aan buien, wind stoten, een zee van gebladerde modder stroompjes of loopgraven. Kortom de zonnecrême mocht ik thuis laten. We liepen dan vooral in den pikkedonker.

Echt snel ben ik niet, deze dieseltank begint pas te renderen als de echte flandriens buiten komen, dus na ne km of 100. En het was een veldslag. Glijden splashen en doorbijten met Andy Schouppe, Claudia Hanisch en Adam De Backer was het menu voor de eerste 80, wie weet eindigden we wel onder de 20 uur? Mispoes!

Ook Ward Geyskens Barry van Oven Lander Debrabandere Rik Goris Kristof Vanbeneden Wim Peeters Kevin Servranckx Kevin Eulaerts en Alexander De Wulf en Merijn Geerts waren bij de 'gelukkigen' in deze veldslag tussen het 'zachte' terrein en de weerselementen. Sommigen sneuvelden, anderen zagen af.

Ik had mijn oorlogsplan al klaar. 9 weken zwaar trainen om in alle omstandigheden te kunnen presteren. Een winter editie a la Stalingrad mocht me niet van mijn sokken blazen. Het was niet te koud, maar er was veel wind en de hoeveelheid regen op voorhand, maakten dat de loopgraven er niet beter op lagen. Natte voeten, modder hopen langs de binnenkant van de schoentjes, trench feet, ingekoekte modderbeenbeharing zijwaardse mudflip, voorwaartse scheenblok, voor ieder wat wils 🥴. Ik kreeg het allemaal te verduren.

Deze keer wou ik zien wat ik waard was. Geen salonrun zoals de great escape met 31 uurtjes genieten met danspasjes. Nee gaan met die banaan. De koers aframmen. Ik liet mijn goede vrienden in de steek om mezelf op te zoeken. En ik ben mezelf tegengekomen, vooral in of na een checkpoint.
De warmte maakte me loom, en lui en deed met rillen. Ik werd half onwel en probeerde in the field terug te strijden. Daarom change of tactics : het laatste checkpoint ben ik zelf bijna niet in gegaan.

Lekker een krok uit het vuistje en al wandelend eten. Jan ik ben vaak eenzaam geweest met mijn muziek. Maar blijven gaan was de boodschap. De laatste 40 deed ik nog een serieuze coup kwa plaatsen in het voorlaatste cp en daarna nog 2 man afgemaakt on the tracks. Sorry addie en francois denk ik.

Na lang, lang, heel lang alleen te lopen, kwam ik aan op het podium. Lege zaal, maar ik maakte kabaal voor 10! Plaats 6 van de 190 is mijn beste ooit. Dus dat ego zit wel snor. Risico accepted, mission accomplished. Dank u Tim De Vriendt en Stef Schuermans voor deze mooie harde strijd. Goede bewegwijzering btw.