Big Dog's Backyard Ultra

Ervoor 

We komen op woensdag avond aan, we hebben nu 2 dagen een half om de jetlag door te spoelen. Nipt gaat ook. Rusten, een verkenning van de dagloop en hamsteren van de voorraden is onze voornaamste taak. Het geweldige crewteam rijdt mega veel rond om iedereen te bevoorraden met nen backyard uitzet : een tafel, fribobox, mega curverbox en stoel. De sfeer is optipmaal. Say cheese voor de groepsfoto.

 

 Dag 1

We verkennen het dagparcours. Niks ongewoons wat we niet gewend zijn van de Legends wedstrijden, maar we merken wel dat als we 1 keer niet op onze voeten letten, direct tegen de vlakte gaan van één of andere wortel of steen. We houden een stand bij en Kevin, Merijn en Frankie gaan het meeste tegen de vlakte.

  

Er wordt ook stevig doorgelopen en we zijn met veel volk voor zo een klein boske. Af en toe staan we gewoon aan te schuiven, niet ideaal voor onze rusttijden. Sneller vertrekken helpt, maar de warmte vertelt me toch dat dit niet het strakste plan ooit is. Dan maar eerst lekker beren op den Toi Toi en tijd inhalen zonder de bekende filegolven.

Laz had ons uitdrukkelijk verboden om zijn landgoed te bezoedelen met onze pis of kak sporen, er was slechts 1 plaats veilig om te plassen. Ik noemde het "The pissing fields", daar waar je rijen lopers naast elkaar ziet zitten zeiken. Dan de echo brugskes over, en eventjes later kon je beginnen aan de terugweg. Het dagparcours zat feitelijk wel mooi in elkaar, zeker met het ochtend - en het avondlicht. Er zitten geen platte pannenkoeken tussen de deelnemers, in de eerste 24 uur verliezen we denk ik maximum 2 lopers. Het was een warme dag, maar we zijn goed blijven eten en drinken, de nacht mag beginnen.

Nacht 1

Het is direct veel frisser in de nacht en ik doe een pulleke aan. Grote golven van lopers volgen het nachtparcours. Sommige onder hen vinden het nodig om in bloot bovenlijf te lopen, ik krijg het al koud in hun plaats, patserskes. 

 

Deze nacht heb ik nog geen last van vermoeidheid of zware benen. Dat moet de gerichte training zijn geweest. Een goede core en benen die snel herstellen helpen hier. Bij het ochtendgloren zien we hoe mooi het nachtparcours feitelijk is. Magnifieke mistflarden sluieren over het lokale kerkje, klikkerdeklik. Ik ben wel dankbaar dat ik mijn gsm mee heb. De laatste 2 km is omhoog, niet echt stijl, maar ze werken absoluut niet mee. Laat die dag maar terugkomen.

Dag 2

De tweede dag start je met 100 mijl in de beentjes. Joepie, we kunnen weer patatjes rapen. Blijkbaar zijn we iets trager geworden, maar het lijf reageert nog naar behoren. Ik luister sommige gesprekken af, omdat zelf praten iets te vermoeiend aan het worden is. Ik hoor mijn Amerikaanse kameraden continue vergelijkingen maken met het kampioenschap van 22. Hoe dag 2 hier voelt vs dag 3 van vorig jaar was enzovoort. Het gaat hun blijkbaar minder goed af. Ik gok dat het nu gewoon warmer is en meer volk in de weg loopt op de trails, dus tragere tijden.

 

Als ik niet bij de Matthias of Jean rond hang, ren ik met Scott Snell of Levi Yoder. Dat zijn 2 toffe gasten uit het sympathieke Amerika. Levi komt uit een gezin van 8 kinderen en is een mega dankbare gast, super rustig, super sterk. Scott heeft ongeveer dezelfde training als ik achter de rug, we komen goed overeen kwa trainingsfilosofie, dat las ik ook in zijn blog artikels. Beetje bij beetje gaan de yards vooruit en beginnen er wat personen uit te vallen. De zon en de hoogtemeters doen goed hun werk.

Nacht 2

We hebben bijna 4000 patatjes geraapt en we mogen weer in den donker spelen. Ik herinner me dat ik deze nacht is ben beginnen knallen omdat ik een massage ging krijgen. Geen 38 minuten later stond ik al terug op de kampeergrond en moest ik zowel Gerald als Irith wekken. Dat doen we dus niet meer ;-).
Er was ook een ronde waar ik mijn lamp vergat mee te nemen. Blijkbaar zijn er veel lopers die graag in het pikkezwart lopen,maar dat is niet mijn ding. Uiteindelijk kom ik ne vriendelijke Amerikaan of Australiër tegen die licht in de duisternis brengt. Andere rondes die wat sneller gaan, gebruik ik om wat bij te slapen, dat lukt tamelijk goed.

Er zijn hier artiesten bezig. De hele nachtloop bevat sjablonen van mandala's op het beton. Grillige slangachtige patronen die plots stoppen. Later zie ik de artiesten hun levenswerk zelf maken. De mannen pissen den track vol over de straat alsof ze inspiratie te veel hebben.

Dag 3

De derde dag start je 200 mijl in de benen, de competitie begint het te voelen. Al 48 uren pure fun. Meer lopers laten hun vangen aan één of andere zwakke plek en gooien vervolgens de handdoek in de ring. Mijn tank is nog aan het blinken, zelfs na de kous en schoenwissel is er geen spatje te bespeuren. Oftewel zit de mentaal supergoed, oftewel kan ik me gewoon goed voorliegen, maar mijn benen voelen zich nog kiplekker. Jean, de man van de goeie uitspraken uit het leger, krijgt het moeilijk, zijn benen zijn voelen als beton. Maar niet die van het goede soort, eerder dat type dat je tegenkomt als je naar de Ardennen rijdt. Uiteindelijk strandt zijn lijf ergens in de 50 toeren. Herkenbaar voor mij, vorige wedstrijd had ik dat ook voor. Maar tankie is hier voor meer dan 50 yards gekomen. 

 

Blijven concentreren, fretten en lopen verdorie! Mijn rondetijden zijn stabiel, niet om over naar huis te schrijven, maar genoeg tijd over om proviand aan te vullen. Claire Bannwarth is ook zo, haar tempo is nog lager dan het mijne. Ze heeft wel pijn aan de knie van de asfalt, nog een chanceke dat ik dat steeds op mijn werk oefen.

Ergens de namiddag wil de Oostenrijkse dame stoppen. Terwijl ik haar de vorige nacht zelf niet kon volgen, toen ik zonder lamp zat. Ik overtuigde haar ervan dat het debiel zou zijn te stoppen als je nog zo snel en vlot kan lopen. Ja maar ik heb mijn record al met meer dan 5 ronden verbeterd zegt ze. Awel dan doen we er nog eentje bij, dan kan je pas echt trots zijn zeg ik. Als gevolg loopt ze onder de motivationele woorden van de tank nog zeer dapper een extra rondje. Super moeilijk als je feitelijk al besloten had om op te geven. En het toch doen, dat is doorzetten. De emotionele pijn van opgeven zal altijd groter zijn dan de fysieke pijn van 1 rondje extra lopen. Achteraf is ze me komen bedanken, graag gedaan hoor, weer een rondje erbij voor mij. Het is weer een pokke warme dag en ik ben blij dat de avond wenkt, mijn record zal gebroken worden in de volgende nacht. Ik merk plots dat Scott en Levi gestopt zijn, dat vind ik wel jammer.

Nacht 3

Nacht 3 wordt een speciale nacht. De meeste krijgen het moeilijker, mijn doel dat zo nadert houdt me gelukkig alert. Ik maak kennis met een echt beest: Ihor Verheys van Canada. Zijn record is 67 yards, net zoals mijn record, maar wel op een parcours gelijkaardig aan bigs, en dat zowel dag als nacht! Crazy, en dan hebben ze nog eens zwarte beren op het parcours gehad. Bijlange niet zo erg, want die kan je blijkbaar wegjagen :-). Ihor is een machine, vriendelijk en recht door zee. Hij zal uiteindelijk assist worden met 107 rondjes.

Met Ivo en Matthias proberen we de stoet der gekkigheid eens uit. Om wakker te blijven heeft Harvey, tevens toekomstig winnaar met 108 yards, een eigenzinnige manier bedacht om de nachten door te geraken. Hij kiest wat zijn soldaatjes moeten doen, op een rij naast elkaar, of achter elkaar, roepen als indianen, wandelen voor zoveel tellen, lopen voor zoveel seconden. Uiteindelijk komen ze steeds mooi aan 5 minuten voor tijd. Ivo en Matthias haken in en het werkt voor hen, om 1 of andere reden merk ik dat Harvey mijn gezelschap niet zo apprecieert en kies ik ervoor rond hen te blijven cirkelen. 

 Matthias doet weer een echt Matthiaske en sleurt zijn record weer stevig de hoogte, een dikke proficiat man met je nieuwe pr van 74 rondjes. Kevin die heel de race al van voor zit te flirten met Keith Russel, Sam Harvey, en Amanda Nelson merkt dat hij zijn beentjes misschien een beetje heeft opgeblazen. Hij krijgt onder zijn voeten dat iedereen hier pijn heeft in zijn benen en moet weer verder van de strenge crew :-). Kevin verbetert zijn record met 1 of 2 laps maar houdt het daarna voor bekeken, sjiek maar jammer.

Nog maar 3 Belgen in de running for president. De yards vliegen verder en plots loop ik mijn 68ste yard, dat is mijn record! Ik mag dus aan de koe bel luiden. Ik start een diepte interview, maar mijn crew trekt me binnen. Tis goed showmanneke.

Dag 4

De vierde dag mag je starten met 300 mijl in de benen, jawadde dadde een thriller van 72 uur en we lopen nog. En ja de nodige patatjes. Tamelijk trots dus.

Eindelijk zie je dat de moker hamer door de menigte is gegaan. Nog een 20-tal dapperen lopen de zolen van hun schoenen. Het is rustiger op de trails. Ja weerman, het gaat weeral ne warme dag worden. Het stof van de lopers kruipt in mijn keel en slikken is pijnlijk. Is het de overprikkeling van al die soda's? Is het de cafeïne? is het het stof? Is het de vermoeidheid? Voedsel en drank smaakt anders nu, ik moet mijn mond eerst spoelen en daarna cola drinken enzovoort. De hamburgers gaan gelukkig nog steeds goed naar binnen. Mijn lief lijf doet nog steeds wat ik het vraag, maar mijn brein maakt af en toe wispelturige bokkesprongen. Ik val harder en meer, maar het valt mee, als je die arm niet mee telt. Ik adem hardop en maak vaart, soms merk ik hé dat zijn mijn benen, en dan sprint ik weer een bochtje verder. Toch kom ik steeds met minimale tijd bij mijn geweldige pitstop team terecht. Gerald heeft zijn handen vol aan mij, ik kan nog steeds als een verwend nest alles vragen.

 

Ivo gaat trager en ik kom hem meer tegen tijdens de rondes, eerst denk ik, amaai ik ben goed bezig, maar ja, het is eerder omgekeerd. Ivo zijn ogen staan ver boven zijn theewater. Zijn heup heeft het gehouden, maar de zorg om hem recht te houden heeft veel krachten gekost. Ivo maakt nog een crazy sprint safe rondje, maar daarna is hij het noorden volledig kwijt. Hij weet van toeten nog blazen hout te maken uit de mouw of zoiets. Sjiek gelopen EVO 80 yards. Je zal altijd mijn held blijven, tankske probeert nog even verder in te checken. Dan gaat de hitte wat weg en gaat de zon schuilen.

Nacht 4

Yes, ik ben er nog, we zijn nog met ne man of 12 denk ik. Helder ben ik niet en de zin om snel de nacht door te knallen is volledig afwezig.
Nieuwe nacht tactieken uitproberen is de boodschap. Wat er deze nacht allemaal gebeurde was te gek voor woorden. De yards die ik aantik zijn super wisselvallig, sommige volledig op automatische piloot, andere volledig bewust. Met Ihor van Canada en Bartosz van Polen loop ik er een paar snelle, met mijne Spaanse maat een paar super trage. Midden in de nacht werd ik plots wakker, brainfreeze, zo van slag dat ik niet meer wist waar ik heen moest en of ik met iets bezig was. Ik liep alleen. Ik zag gewoon op mijn horloge dat mijn tempo net te laag was om op tijd binnen te komen. Dus ik gokte een richting en hoopte dat ik op tijd zou aankomen. Goed gegokt. Voor de zekerheid vraag ik aan de organisatie waar we hier in godsnaam mee bezig zijn.

Gerald zag het en trok mij aan mijn oren de stoel in. Snelle pitstop, verse pamper en weer weg. Merijn kreeg als opdracht me in de juiste richting te duwen. Ik had door dat het Merijn zijn uurtje ook niet was en liet hem een km gerust. Maar in den bocht wou ik het effe weten. Merijn zijt gij nog kwaad? Maar nee tankie, ik ben gewoon moe, ik wil maffen. Is het goed dat ik u dan gewoon volg Merijn? Ok,en Merijn schiet in 3de vitesse.
Dat rondje hebben we 10 à 8 minuten over en kan ik nog wat bijslapen. De rest van de nacht is funny, funky en loco. Ik ga ne keer in het veld kakken en moet daardoor ne negative split doen, ook de allerlaatste nachtronde is super traag, maar ik haal de dagronde.

Dag 5

Dag 5 start met 400 mijltjes in de benen, ik zit verdacht kort bij de magische 100 nu. Rondje per rondje tankie, overleven is de boodschap. Maar plots merk ik dat de energie niet meer aanwezig is zoals op de vorige dagen. Wat krijg ik er voor in de plaats: lompigheid en besluiteloosheid.

Het eerste dagrondje gaat zeer traag, 1 minuut met mijn bakkes in het zand dus 2 minuten over ipv 3. In mijn stoel merk ik dat ik de 100 niet zal halen. Ik probeer tot op den asfalt nog mijn best te doen, maar ik krijg me niet vooruit, ik ben te traag geworden, de tank is leeg.

Daar waar mijn benen me 96 uur lang zonder aarzelen verder hielpen, was het nu uit met de pret. Mijn commandocentrum raakte de teugels kwijt en daar was ze, de lang uitgestelde pijn. Die was daarvoor heel de tijd mooi verstopt in mijn valies maar nu overal aanwezig. Het tempo zakte van een waggel naar een moeizame schuifel en ik raapte de laatste patatjes van het parcours. Rondje 98 was er te veel aan. De camera man had me gevonden en in slowmotion toonde ik het parcours voor heel de wereld. Ik zag nen boom en zei tegen de Fransman "look a boomstam!" 

Uiteindelijk raak ik thuis en kan ik met mijn laatste krachten de crew nog is in de bloemetjes zetten. Als laatste laat ik Gerald strippen voor zijn Barkley tattoo. Dan zak ik weg in de stoel van de Walmart. Merijn is er tenminste nog in troost ik me. Rondje 101 is bij hem het vet van de soep, toch mooi al 2 keer tot de 100 club mogen horen, sterk werk Merijn. De geest is sterker dan het lichaam, dat is me nu nog duidelijker gebleken. Ik heb mijn lichaam misschien iets te hard onder de riem gehouden en de weerslag is groot. Ik zit met een bronchitis en een beginnende longontsteking. Opletten in het vervolg kan geen kwaad. Wel tevreden, uiterst tevreden, content mee, blij van, ook moe, moe .....

 

Bedankt iedereen (teamBE, Tine, dplusdinsdag, vrienden, familie)om mij voor te stuwen, de race van mijn leven was de race van mijn leven. Nadien bezoeken we noh Frozen Head State Park, de wieg van de Barkley marathons, mooi toch.

Wereldkampioenschap achtertuin lopen

Het backyard ultra world championship 2022 zal ik niet rap vergeten.

Ik heb er mezelf gevonden, opgeraapt, terug laten vallen, toch verder gegaan en vervolgens me overtroffen. Dat ging niet zonder slag of stoot, ook nadien niet. Ik heb trail miserie gezien, veroorzaakt, maar voornamelijk- mijn mentale formule heeft klop gekregen, er kwamen barsten in de fundamenten.
Ik had mijn tank gebouwd op leuzen die werken als alles min of meer goed gaat. Niet voorzien op een rukwind van mentale vermoeidheid, het was het roeien met de riemen die we nog hadden.

 

Eerst en vooral wil ik Tim, Eilis, Bart en Frederique bedanken om zo een goed geoliede machine te voorzien. Het rondje in Kasterlee mag er best wezen, voorzien van een lekkere keuken,
overal is plaats genoeg voor de atleten en het publiek en ze boden hulp waar er zich problemen voor deden. Geweldig dus. De kracht van het Belgische team was alom aanwezig. We vormden een team met een gezonde mix van jong, oud, ervaren, zeer ervaren, van tragere en snellere lopers. Een extra troef was dat we elkaar al kenden. 

Een derde van de atleten is al gespot op dplusdinsdag. Dat is het patatten rapende groepje dat Merijn en ik uit de grond stampten. Samen lopen in het Leuvens groen en daar ervaringen delen, trauma's verwerken, moppen maken, doelen zetten, het hoort er allemaal bij. Vooral plezier maken tijdens het lopen. Ooit zei ik al grappend voor de AOBTD wedstrijd, ik wil maar van ene winnen Merijn, en dat is van jou. We zijn nu al 3 jaren verder en het is me nog steeds niet gelukt, hoe zou dat nu kunnen ;-)?
In die tijd was zijn persoonlijke record backyard nog 33 rondjes of zo.

 

Wat moet je zoal weten om ver te geraken in een backyard wedstrijd?
Eerst en vooral, het zal lang duren. Je moet je lichaam zo veel mogelijk sparen, dus al vanaf het begin las je wandel stukken in. En je hebt een crew nodig. Blijf continu voldoende energie en drank innemen.
Voorkom schuursel, blijf positief. Koel niet af, warm niet op. Maak nieuwe vrienden. Alleen geraak je er snel, maar met meer geraak je verder. Los probleempjes op voor ze groter worden. Ga niet in een mierennest zitten. Zet geen vast doel, stel dat je het haalt zit je in de penarie :-)

 

Direct met mijnen dikste den troef optafel, ik heb Gerald de goede in mijn team. Ik zag al menig loper jaloerse blikken werpen dat ik hem gestrikt heb. Hij is de rust zelve, vertelt soms een droge mop, altijd een helpende hand en hij kan lopers gedachten lezen. Hij heeft me te slapen gelegd, gezorgd dat ik mijn pappeke at, mij getroost, mij uit de comfortabele stoel geshot. Kortom voor de crew van de tank een dikke vette 10 op 10. Pieter en Steven zijn zondag ribbekes komen bakken, dus toen heb ik mij buiten laten installeren. Dekentje, stoeleke dabei, ribbekes, en dan allemaal vrienden, familie, dplussers, om mij heen. Heerlijk tijdverdrijf dat achtertuin lopen.

 

Aan de start is mijn persoonlijke backyard record nog 42 rondjes, mijn doel is zeer naïef : verdubbelen. Waarom zeg ik toch zo een dingen? Alsof je je iets zou kunnen voorstellen hoeveel moeite dat zal kosten.Als je iets denkt, blijft het malen. Spreek je het uit, dan wordt het echter en kan je onderbewuste in gang schieten. Ben je een twijfelaar en hoop je op 1 toertje meer, dan blijf je meestal ter plaatse trappelen. Voor je het weet zeggen je hersenen dat het goed is geweest op 5 toeren van dat doel.Dat is balen natuurlijk.

 

Ik ben absoluut niet de snelste loper, maar wel sterk. Mijn lijf kan wat hebben zonder neer te gaan. Is er genoeg smeersel in de tank? Hangt er een vette portie vrolijkheid in de lucht? Dan blijf ik doorgaan.
Een positieve mindset hoort daar ook bij. Een van de hoofd principes daarvan is perception of effort. Hoe voelt de inspanning aan?
Je kan hetzelfde parcours lopen en gezellig aan het praten zijn en je hebt het niet eens gevoeld.
Maar denk je heel de tijd hoe lang het nog zal zijn, hoe koud de nacht zal zijn, hoeveel uren het nog donker blijft en ook dit toertje zal heel lang duren. Met dezelfde benen heb je het gemakkelijk of moeilijk afhankelijk van hoe je denkt.

 

Feitelijk liep de eerste 24 uur heel vlot. Pas tegen zondagnacht/maandag had ik mijn inzinking. Ik had gedacht meer tussen de mensen te kunnen lopen maar dat kwam niet goed uit. Dat veroorzaakte een groot drama in mijn hoofd voor een paar uren. Ik ben toen super emotioneel geworden naar het thuisfront toe, maar dan alles terug afgesloten, mijn oortjes in en suck it up gast. Tussen 40 en 50 toeren heb ik Aron van gezelschap voorzien. Goed gelachen met zijn way of working, maar vanaf de energie er terug was kon ik de grapjas al niet meer volgen.In de laatste nacht kon ik toch een paar keer met JCVD en Kevin samen lopen. Dat betekende voor hen een rustiger tempo dan ze gewend waren maar voor mij een welkome afwisseling. Thx bros.

 

De eerste nacht vloog door, ik heb tamelijk snelheid kunnen houden. De Tweede nacht heb ik eens proberen slapen in de slaapzaal daar heb ik met mijn ogen op gedroomd. Absoluut nog geen last van zware hallucinaties, een paar blaadjes zag ik wel wat in maar tamelijk saai. Plots luid geroep door de lucht. Frank de tank - Frank de tank - Frank de tank! Een horde dolenthousiaste schoolkinderen die je naam scanderen op het langste en saaiste stuk van heel het terrein geeft je een mentale boost. Dat moment was het meest kicken van al. Nacht 3 had ik schrik van, maar door het onverwachte gezelschap ben ik nooit echt laat aangekomen bij Gerald. 1 keer zette hij me direct in de zetel met een handdoek op mijn kop en slapen maar. Ik denk dat ik daar een 6 tal minuten geslapen heb. Weer vlieg ik de nacht in. Plots zag ik achter de toeschouwers een beeld staan van de Paaseilanden. Toch straf dat ze dat daar zo snel hadden kunnen bouwen, zei ik nog tegen mezelf. Het bleek toch gewoon een struik te zijn. Maar je moet je opties open houden.

Ik liep nog tot rondje 66, maar was het echt zat. Ik heb me nog laten overtuigen voor het vaderland om er eentje mee uit te persen. Zo strandde ik op 67 rondjes. Een vette 450 km Kasterleese kilometers lekker!  Ik ben nogal ne kerel, daarmee valt de derde laatste Belg uit de wedstrijd.  Laat Merijn en Ivo het maar uitvechten. En dat doen ze. Ze geven geen kick en gaan door, nog een extra nachtje.
Uiteindelijk rust ik wat uit, verkooppraatjes aan de lokale TV ploeg en ga naar huis met mijn vrouwtje. Ik zweet volgens traditie de lakens vol, gedraag me als een zombie maar tegen woensdagavond staat breaking 100 op het programma. 

 

Toch weer afzakken naar Kasterlee om zulk magisch moment van dichtbij te beleven. De twee helden doen het en hebben nog genoeg energie over om er een kwinkslag bij te geven. Samen staken ze de wedstrijd na 101 toeren. Zo is er geen winnaar in België, maar wel 2 wereldrecordhouders en de grenzen van het menselijke kunnen zijn weer verlegd.Proficiat Ivo, proficiat Merijn. Jullie zijn beesten, machines, goden, vrienden.

Nog wat feitjes en dingetjes die je niet wil weten.
- Ik liet een pedicure doen op maandag, ik had geen enkele blijn.
- De Grieken gebruikten geen WV papier, maar wel een persoonlijk schraapsteen.
- Kim Jung Un is de jongste van 3 zonen en toch erfde hij de titel. Reden : omdat zijn oudste broer zo nodig zich liet oppakken met een chinees paspoort met als naam dikke beer. Hij wou naar Disneyland in the USA.
- Mijn Frans gaat vlotter na een nachtje slaap overlaan
- Ants in de pants!
- menig kine avontuur achter de rug, mop voor kine diensten, zuignappen, den dubbelen elleboog, schraapsteen, de moestash, 12 hartkleppen techniek, rechter been los, knietape, dank hiervoor
- Wesley zijn dubbele salto in de gravelbak leverde hem 9 punten van de jury op en een stretching van het sleutelbeen
- 10 van de 15 Belgen verbeterden hun record. Ivo ging van 50 naar 101 Knetter die gast
- De whatsappgroep is ontploft
- Laat een tank geen interviews geven na 67 uur, hij spreekt nog enkel over dplusdinsdag
- Selectie Amerika volgende jaar is 99% zeker, ik zal Laz ontmoeten.
- Karen haar bijnaam ging van klokske naar crusty koekske, speciaal voor haar raapte ik blaadjes.
- Ik at ribbekes, pannenkoeken, sandwichkes met kaas en confituur, snoep, thee, chocovit, dextra, cafeïne shot, soep, pasta, puree, calippo, koffie, water, cola, ice tea, puddingskes van Christine
- Mijn best onthaalde moppen : stukske vlees, de jager en de beer en de toekomstvoorspelling
- We werden gezamelijk tweede na team Amerika en voor team Australië

De tank has left the building

merci Tine dat ik dat kan beleven.

Legends (summer) Trail 2022

 

De Legends nog eens uitlopen een dikke 2 maanden na mijn Bello XXL avontuur, zou dat lukken? In het begin zag het er niet al te rooskleurig uit. Mijn voeten en gewrichten waren overbelast van de snelle eerste 100 mijl en de uitgestelde rust nadien. Pas een maand later had ik weer de smaak te pakken om wat kwaliteit te trainen. De kine in combo met onze pittige dplusdinsdag trainingen hielpen zeker om mijn tank te restaureren. 

 

Training 

Hoe train je nu voor zo een beest als de Legends? Je bent toch al moe na 30 km, hoe moet je dan in godsnaam nog 240 km uit de mouw schudden? En wat als je het al eens gedaan hebt, is dat een voordeel? Duidelijk niet voor iedereen, want hoewel heter een zomer editie zat aan te komen, zijn er dit jaar toch veel ex finishers gestruikeld. Bij zonlicht was het lekker braden, maar de nachten waren zeer koel met een ijzig windje. Tel daar de vermoeidheid en een sappige ondergrond en heel wat kilometers bij en je hebt de Legends saus..

 

Kapotte ruggen, hondenbeten, ontbrekende goesting, gps met verdwijnende tracks, spierscheuren, misselijke magen, scheve bruggen, onderkoeling, duiken in het water, Legends trail 2022 had het allemaal in petto.

Ik pak het op deze manier aan. Feitelijk is de Legends niet 1 wedstrijd maar 5 wedstrijden achter elkaar elk met hun eigen karakteristieken en valkuilen. Terreinkennis, het weer, materiaal, sterke benen, goede voeding, slaap controle, geschikte schoenen en ervaring tellen allemaal mee. Kijk waar je nog wat minder op scoort en probeer het op voorhand uit. Wat nog belangrijker is dan alle deze dingen samen is goesting & mindset. Niet enkel in vegetarische pizza.

In de loop der jaren bouwde ik een geweldige vriendenkring op met lopers die allemaal over die goesting en kwaliteiten beschikken. Ze vinden het normaal om het minder comfortabele op te zoeken. Alleen ga je sneller, samen geraak je verder. Als het flink waait blijven we niet in de zetel zitten, dan doen we eerder een materiaal test met dat ferme montane vest. De waterdichte sokjes gaan aan als de zondvloed door Silsombos is gepasseerd. De 10 jarenstorm is perfect om het regenjasje te proberen. Dezelfde omstandigheden kunnen als een onoverkomelijke kwelling overkomen of als de hemel op aarde, gewoon door je bril op de trail wereld juist af te stellen.

 

Ik team ook graag op, dat is gezelliger en ik zei het al, samen kan je meer, vooral in de nacht. Deze Legends vond ik Esteban Diaz (2de op de Summerspine 2019, 4de op de Transgrancanaria 360) en een echt ultrabeest. We hebben ongeveer 200 km samen de paadjes verkend. Op een bepaald moment had ik wel het gevoel dat hij zich een beetje te veel over mij ontfermde, alsof de tank gebabysit werd. Maar na een goed gesprek en een korte pauze apart lopen was alles kristal zuiver. We hielpen elkaar door dik en dun.

Naar CP1 (65km - 2400hm)

Merijn waarschuwde me al, dat het er redelijk vochtig bij lag. Na 5 minuutjes had ik al natte voeten, dus dat klopte. We waren nog niet goed weg, of heel de groep miste al de bocht, waardoor iedereen door elkaar liep. Ik werd ingehaald door Ivo, Wesley en nog zulke kanonnen. Altijd fijn de kop van de wedstrijd eens tegen te komen zonder al te veel moeite te doen. Na een tijdje kwam ik terecht in een groepje met Irene Kinnegem, Kevin Sneyders, Esteban Diaz en Jeroen Duin. Van deze tocht herinner ik me vooral veel bos, stevige hellingen en de Ourthe die lekker tegenwerkt. 

 

Het onweer van de vorige week zorgde voor de nodige afwisseling. Guerilla -style baanden we ons een weg langs de stormschade. Maarten met Barend zorgen voor een vrolijke nood. Op km 50 lag er een helling waar we de weg echt niet vonden, dan maar dwars door een riviertje naar boven, we komen zelfs te hoog uit. Heel vermoeiend allemaal. Het is mistig en het Legends sfeertje nestelt zich langzaam in onze lichamen. Ik ben blij met mijn kledingkeuze, want ik heb het niet koud terwijl de temperatuur toch 2 graden onder het vriespunt ligt met af en toe een lekker briesje.

 

In het CP eet ik iets lekkers en worden de teentjes bijgewerkt, alle hens aan dek dus. In retrospect : deze etappe ging voortreffelijk, onze gemiddelde snelheid was bovenaards, we kunnen nog in de donker richting CP2 vertrekken.

Naar CP2 (49 km 1400 hm)

De dag breekt aan en ik trek wat leutige fotootjes. Er is veel ijzel. Irene en Kevin hebben we al lang moeten laten gaan en nu komen we af en toe Jurgen tegen. Soms loopt hij voor, soms een beetje achter. Esteban en ik hebben een gelijkmatiger tempo, als we naar beneden lopen, knallen we echt en we blijven gaan tot het weer omhoog gaat, ook al is dat vermoeiend voor de beentjes. Plots komt er een zwik zwak bruggetje dat wat scheef hangt. Jurgen tottert er half in en Esteban heeft het moeilijk maar slaagt erin om toch droog te blijven. Ik neem foto's en zie dat er 20 m naar links een alternatieve stabiele overgang is, mooi meegenomen. CP2 komt nu in zicht.

 Daar zit mijn vrouwtje, An en de kindjes. Terwijl er 4 mensen over mijn natte poten staan te discussiëren hoe ze die kromme tenen terug proper en klaar krijgen, krijg ik bijna een appelflauwte. Ze beschrijven zeer specifiek in medische termen hoe je teenwratten met lijk kan behandelen. Vanaf nu enkel nog waterproof socks please. Ik vraag ook iets voor de keel, want ik klink hees en hoest vieze gele korsten op. Nooit een goed teken.

 Naar CP3 (36 km 1200hm) 

Het is een mooi tochtje richting Stavelot, minder hoogtemeters maar een prachtige zonsondergang. Van die hoge bomen met vergezichten. De snelheid begint wel wat te verdwijnen uit onze benen. We spelen een kat en muisspel met Jeroen, omhoog is hij sneller, omlaag en vlak winnen wij terrein. Boven op de berg neem ik een powernap van 5 minuutjes in het zonnetje, Esteban is geen fan, hij krijgt het er koud van. Dit stuk is maar de helft zo lang en we komen in de vroege avond aan in de CP. Blijkbaar geeft Jurgen op, terwijl ie geweldig liep, klinkt zeer vreemd in mijn oren hoor. Irene ziet er wat pips uit en Kevin gaat er voor.

Naar CP4 (55km 1700hm)

Nu komt het interessantste stuk van de hele Legends. Je hebt al brakke benen en nu moet je door de koude Venen. Het is een lange trage etappe met voldoende hoogtemeters en hierna wacht nog de langste en zwaarste etappe. Wijselijk trok ik mijn dons jaske aan. Het begint echt beenhard. De hellingen zijn zo stijl dat ik er geen tank op of over krijg. Ik kom Kevin Servracnkx tegen die dag komt zeggen, geweldige kerel is me dat. 

 

Plots zien Esteban en ik sneeuw voor de ogen. Letterlijk dan, er is echte sneeuw en de modder is gedeeltelijk bevroren, soms loopt dit gemakkelijker, maar je moet wel bij de pinken blijven. Dit terrein ben ik al vaak gaan verkennen met Merijn en zijn kornuiten. Elke deeltje van de hoge venen wordt verkend, de waterval, de natte venen, de helling, de winderige vlakten, de houten paadjes, het stuk zonder wegen. Jeroen was voor ons vertrokken en heeft iets verrokken, hij geeft op in dit prachtig landschap, jammer zeg. En dan zie ik Merijn verschijnen, veel te gelukkig ren ik op hem af en zak tot mijn knie door het modder ijs. Esteban heeft net hetzelfde voor en schrikt zich te pletten. Ik ken dit stuk, dit is de normale gang van zaken :-) Dan vertrekken we naar Jalhay met het tussen puntje. Het soepke van Alma komt gelegen. Blijkbaar hebben Kevin en Irene hier lang gezeten.

 

De Hoegne is altijd mooi lopen en het daglicht breekt weer aan. Vlak voor de CP is er nog een omleiding. Eerst krijg ik het op mijn heupen daarvan. Maar vervolgens krijg ik een AHA moment. Waarom zou ik zeuren? Ik heb ongeveer 200km in de beentjes, ik loop nog, ik heb geen honger, geen dorst, geen merkwaardige pijntjes, het zonnetje schijnt en ik loop mijn lievelingsrace. Een mens zou voor minder gelukkig kunnen zijn. Mijn humeur slaat om en ik geniet ten volle van de laatste 10 km voor het CP.

 

Ook hier worden we we weer als heren ontvangen en vooral dat boke met choco heeft me deugd gedaan. Ik probeer eventje met mijn kop op de tafel in slaap te vallen, met weinig succes.

Naar de Finish (68km 2800hm)

Op en neer, op en neer. We houden het tempo strak en doen ons best te lopen indien het mogelijk is. Zo gaan de kilometers vlot. Plots zitten we al op de Coo helling en is mijn vrouwtje daar weer. Zalig toch. We moeten wel verder, dus we blijven op en neer gaan langs 'la buis' een betonnen rioolbuis om het water te begeleiden. Daar heb ik ooit een trauma opgelopen door de beginnen glijden. Nu is het de andere richting op, lekker stijl zeg. De avondzon is prachtig en de laatste nacht daalt zachtjes op ons neer. Ik kijk al uit naar de laatste nacht. De hallucinaties komen rustig terug opzetten, wel heviger dan de vorige nacht. Hallucinaties zijn mijn vriend, ze houden me lekker bezig. Maar op een lange weg die lichtjes daalt verlies ik het volledig. Ik focus me zo hard op de hallucinaties dat ik niet meer aan de weg denk. Bij 1 of andere bocht vraagt Esteban me iets over de navigatie en hij ziet dat ik op een andere planeet sta. :-) Hij biedt me 2 cafeïne shots aan. Snel ben ik weer bij de pinken. Dit is een moeilijk stuk in de bos. Zeer lastig om te navigeren. We treuzelen een beetje en Fanny haalt ons in samen met Nico & Jozef tandem.

 

Zij bewegen nog vol overgave en Estaban en ik haken aan op hun karretje. Hun navigatie skills zijn zeer goed voor het aantal uur dat we allemaal wakker zijn. Ze lopen zogezegd niet, maar hun stokken tikken de berg op, alsof ze een motortje bij hebben. Gerald komt eens piepen en trekt een tactische foto. Zo lopen we een kilometer of 15 samen tot bijna chez Ingo. Nog maar 22 km nu. Ingo heeft zelf op moeten geven door technische problemen met zijn gps. Zo krijgen we dadelsnoepjes en ne kerel van de meester zelf.

 

Ergens wil ik ook even alleen op pad, om zeker te weten dat ik niet gewoon een meeloperke ben. Ik laat Estaban, Fanny, Jozef en Nico eerst op pad. Pas15 minuten later zet ik op het gemak de achtervolging in. Beetje muziek in de oren, een stevige helling en de nacht om me heen. Meer heeft een tank niet nodig in dit deel van de wedstrijd. Toch haal ik ze gauw in, want het groepje strandt op een hele steile helling waar ze niet geloven dat dit wel kan kloppen. Tim kennende klopt dit natuurlijk wel. Moeizaam geraken we over de richel. Fanny is 5 of 10 meter achter mij en ziet hoe ik kruip. Ik ga er verkeerdelijk van uit dat ze me volgt. Achteraf bleek dat ze het daar heel moeilijk had en best wat hulp kon gebruiken. Mijn excuses hiervoor Fanny.

 

Na deze helling is het nog wat navigatie ploeteren voor Esteban en ik. We lopen wel sneller naar beneden dan Nico en Jozef, maar vanaf het parcours en beetje raar draait knoeien we tegen de sterren op. Jozef & Nico halen ons in en draven de hoogte in. Ze maken tijd om 5 minuutjes te slapen en lopen toch uit op ons :-) kanjers zijn het. Dan is het nog 8 km saaie rustige weg tot aan de finish. Daar zie ik Tine al met haar lamp schijnen aan de finish. Oei het is een boom en de finish is nog een kilometer verder .

We komen dolgelukkig aan op 60 uur en 30 minuten. Op 10de en 11 de positie. 43 halen het van de 140. Mooie afvalslag dus. Ik krijg nog een kerel en eet een broodje pulled pork. Heerlijk en een mooie afsluiter. Dank aan iedereen en de Legendary Friends Family dat ik dit kan en mag doen. PS : Mijn loopje van 60 uur 30 staat op Strava.